حد و مرز عزاداری حسینی در کلام آیت‌الله طالقانی
مرحوم آیت‌الله طالقانی، مفسر قرآن کریم درباره حد و مرز عزاداری از منظر اسلام می‌گوید: این مطلب که افراط در عزاداری مانع توجه به هدف قیام و شهادت امام حسین(ع) شده است، مورد اتفاق همه کسانی است که به تاریخ و مصالح اجتماعی و شرع آگاهند.
به گزارش ایکنا از اصفهان، عزاداری از جمله مناسک مربوط به عاشوراست که در اشکال مختلف برگزار می‌شود. مرحوم آیت‌الله طالقانی مفسر قرآن کریم، درباره حد و مرز عزاداری از منظر اسلام می‌گوید:
«این مطلب که افراط در عزاداری مانع توجه به هدف قیام و شهادت امام حسین(ع) شده و خود عزا و ندبه هدف اصلی شده است، مورد اتفاق همه کسانی است که به تاریخ و مصالح اجتماعی و شرع آگاهند. اگر اعلام پایداری و وفاداری و علاقه و بستگی و نثار عواطف برای آن بزرگان باشد، اشکالی ندارد و بلکه مورد نظر هم هست. پس عزا و گریستن، اولاً هدف نیست و افراط در آن مذموم است، همچنان که خنده زیاد هم مذموم است. گریه و خنده از جمله خصایص انسان است و تظاهر عواطف و احساسات اوست. اسلام که آمد، چون همه شئون انسان را به سوی هدف عالی‌تری متوجه ساخت، گریستن را هم در این راه به کار گرفت.
در صدر اسلام، هر مصیبتی که برای مسلمانان پیش می‌آمد، می‌گفتند اول برای حمزه مصیبت بگیرید و بگریید. اما البته پول گرفتن و گریانیدن و از این راه ارتزاق کردن بسیار مذموم است.
گریه کردن به تأثیر تحریک عواطف و فرستادن آن عواطف به دنبال بزرگان، ممدوح است. چنین گریه‌ای دلیل بر ضعف نیست، بلکه دلیل بر شعور و درک زیاد است. در روایات از «جمودعین» نهی شده است. علی(ع) در صفین بالای سر عمار گریست. آن‌ها که شعور و تأثر ندارند، گریه نمی‌کنند. بنابراین نه گرین کردن دلیل بر ضعف است و نه گریه نکردن دلیل بر قدرت. عجیب است که اسلام گریه و سوگ را هم مثل همه چیز دیگر تحت حساب درآورده است و برای هدفی آن را به خدمت می‌گیرد. انسان باید بفهمد برای چه گریه می‌کند. اگر هدفش معلوم باشد و افراط در آن نباشد، بسیار ممدوح است. انسان باید تمام قوا و عواطفش را تحت ضابطه و حساب در آورد».
منبع: درس‌های قرآن (با قرآن در زندان، در خانواده، در صحنه)، آیت‌الله سیدمحمود طالقانی، شرکت سهامی انتشار، صفحات 219 و 220
انتهای پیام
