ایکنا از نخستین شب دوازدهمین نمایشگاه قرآن مشهد گزارش می‌دهد؛
غرفه‌هایی که هنوز در تکاپوی آمادگی برای میزبانی‌اند/ جای خالی بازدیدکنندگان
گروه فعالیت‌های قرآنی: دوازدهمین نمایشگاه بین‌المللی قرآن و عترت مشهد در سال 2017 در حالی به روی مخاطبان به صورت غیررسمی در جوار حرم رضوی گشوده شد که مواجهه بازدیدکنندگان محدود آن با غرفه‌های آماده نشده فضای سردی را برای نخستین شب آن رقم زد.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از خراسان رضوی، دوازدهمین نمایشگاه بین‌المللی قرآن و عترت مشهد، عصر روز گذشته، 13 خردادماه، در حالی به صورت غیررسمی به روی بازدیدکنندگان گشوده شد که قرار است مراسم افتتاح رسمی آن امروز، 14 خردادماه صورت گیرد.
این آغاز به کار در حالی بود که شرایطی متفاوت از آماده بودن یک نمایشگاه قرآن در جوار حرم رضوی و با عنوان بین‌المللی را در مشهد شاهد بودیم که در ادامه این گزارش، به مرور آنچه در نخستین روز بازدید از این نمایشگاه گذشته است، می‌پردازیم.
امسال، تاریخ برگزاری نمایشگاه، پس از آنکه چندین مرتبه عوض شد و تغییر را به خود دید، در نهایت بر صفحه سیزدهمین روز از خردادماه متوقف شد و در پی برگزاری چند ساله این رخداد قرآنی در محل دائمی نمایشگاه بین‌المللی مشهد، امسال در مرکز نمایشگا‌ه‌ها و همایش‌های آستان قدس رضوی واقع در ورودی باب‌الجواد(ع) حرم رضوی میزبان علاقه‌مندان به ساحت قرآن و عترت است.
در حالی که ساعت، 50 دقیقه از 18، یعنی ساعتِ آغاز بازدید مردمی گذشته است، برخی غرفه‌ها را مشاهده می‌کردیم که هنوز در حال آماده‌سازی هستند و این مسئله در بعضی از غرفه‌ها به قدری پررنگ بود که احساس می‌شد صاحبان آن، از ماراتن نمایشگاه جا مانده‌اند و نفس‌زنان در تلاش برای رساندن خود به افتتاح رسمی بودند.
غرفه‌هایی هم در بی‌نشانی به سر می‌بردند و در سردرب آنها تابلویی که معرف و بیانگر عنوان غرفه باشد به چشم نمی‌آمد، تعدادی از غرفه‌ها هم گویا آماده‌اند، اما خبری از صاحبِ غرفه نیست و در این بین با مجموعه غرفه‌هایی مواجه می‌شدیم که هنوز مهیا نیستند و برای ورود به آنها با جمله «فعلا تعطیل است»، برخورد کردیم.
غرفه کودکان هم هرچند هنوز تکمیل نشده بود، اما بچه‌ها را در حالی که گرم بازی بودند، دور خود جمع کرده بود. البته هستند غرفه‌هایی که در آن افراد با آمادگی کامل نشسته‌اند و به انجام کارهای مربوطه و گفت‌وگو می‌پردازند.
تغییر محل نمایشگاه، فرصت یا آسیب؟
گذری که در فضای نمایشگاه می‌کنیم، کاسته شدن تعداد غرفه‌ها نسبت به سال گذشته جلب توجه می‌کند. البته باید دید که این تغییر مکان نمایشگاه، کوچک شدن مکان آن و نیز همجواری نمایشگاه با حرم مطهر رضوی و مرکز شهر، تاثیری در افزایش یا کاهش بازدیدهای امسال دارد یا خیر؟
وقتی جایِ خالی بازدیدکنندگان احساس می‌شود
در سبقت عقربه‌ها از یکدیگر، ساعت، وقت اذان را نشان می‌دهد و نماز جماعت که با حضور افراد انگشت‌شماری آغاز شده بود، کم‌کم قوت می‌گیرد و نمازخانه نمایشگاه، جمعیت بیشتری را به خود می‌بیند.
حال حدود یک ساعت از اذان مغرب گذشته است و باز هم عده‌ای، همچنان مشغول تکمیل غرفه‌اند، عده‌ای مشغول گفت‌وگو و بعضی غرفه‌ها دیگر حالت رسمی به خود گرفته‌اند.
بازدیدکنندگان اندک حاضر در سالن نمایشگاه که از اقشار مختلف، به صورت فردی و خانوادگی هستند از غرفه‌های مختلف بازدید می‌کنند و در بین آنها، علاوه بر کودک، بزرگ، پیر و جوان، زائران غیرایرانی نیز به چشم می‌خورد، شاید این مسئله از نقاط قوت تغییر محل نمایشگاه است که افراد مختلفی که برای زیارت می‌آیند، از فضای نمایشگاه نیز استفاده می‌کنند. البته باید بازدید روزهای آینده را هم در این موضوع دید.
ساعت 22:45 است، پس از پخش صدای سرودهای مذهبی و انقلابی و گفت‌وگوهای رادیو قرآن و رادیو نمایشگاه در فضای سالن، بالاخره طنین روح‌بخش تلاوت قرآن، از غرفه‌ای اوج می‌گیرد و بر دل‌ها می‌نشیند اما باز هم نمایشگاه در سکوت به سر می‌برد و این خالی‌بودن از همهمه آدم‌ها، سخت به چشم می‌آید.
بی‌نظمی، پای ثابت غالب برنامه‌ها ؟!
این سوال به ذهن خطور می‌کند که آیا این سکوت به روال همیشگی برنامه‌های این چنینی برمی‌گردد که غالبا به دلیل برخوردار نبودن از نظم و انسجام، در گام‌های نخستین با بازدید کمی مواجه‌اند و به تدریج در شب‌های بعدی، تعداد بازدیدکنندگان آن افزایش یافته و در شب‌های پایانی به اوج خود می‌رسد؟
از طرفی مشخص نیست این مسئله نشأت گرفته از نظمِ ضعیف اکثر برنامه‌های این چنینی است که باعث می‌شود بازدیدکنندگان ترجیح دهند پس از گذشت چند شب از افتتاح، در نمایشگاه حاضر شوند تا با غرفه‌های خالی یا با عدم حضور غرفه‌داران مواجه نشوند و یا باید دلیلش را در نبودن مسئولان یا چیزهای دیگر جستجو کرد. اصلا پیداکردن دلیل چه سودی دارد وقتی به حل مسئله کمکی نکند. شاید هم نباید اصلا این موضوع را دنبال کنیم.
چه کسی پاسخگوی سرمایه‌های هدررفته خواهد بود؟!
اما اگر از زاویه دیگری به آن نگاه کنیم، این مسئله اهمیت می‌یابد. با نگاهی به آمار پایین تعداد بازدیدکنندگان دوازدهمین نمایشگاه بین‌المللی قرآن و عترت مشهد و این نکته که عملا نمایشگاه در این شب خروجی نداشت، این سوال پیش می‌آید که آیا نباید به نحوی برنامه‌ریزی شود تا این همه سرمایه باارزش هدر نرود؟ سرمایه‌هایی از جنس وقت، انرژی افراد، هزینه‌های چون تأمین افطاری غرفه‌داران، نور سالن و ... همه آن سرمایه‌هایی که شاید به چشم نیایند.
به هرحال، دفتر نخستین شبِ دوازدهمین نمایشگاه بین‌المللی قرآن و عترت مشهد نیز بسته شد. اما قضاوت در مورد این موضوع که چقدر نمایشگاه امسال، بازدهی داشته و در تحقق اهداف خود موفق بوده و نیز، چقدر شایسته عنوان پایتخت فرهنگی جهان اسلام و عنوان بین‌المللی آن بوده را به بازدیدکنندگان نمایشگاه و مخاطبان این رسانه واگذار می‌کنیم و به انتظار شب‌های آینده می‌نشینیم.
به امید آنکه نمایشگاه امسال، خالی از ضعف‌ها و کاستی‌های گذشته و خروجی آن در خور هزینه‌های مصرفی باشد، همچنین شاهد نمایشگاهی در شان کلام‌الله وحی، قرآن کریم باشیم.
فاطمه حکم‌آبادی
این آغاز به کار در حالی بود که شرایطی متفاوت از آماده بودن یک نمایشگاه قرآن در جوار حرم رضوی و با عنوان بین‌المللی را در مشهد شاهد بودیم که در ادامه این گزارش، به مرور آنچه در نخستین روز بازدید از این نمایشگاه گذشته است، می‌پردازیم.
امسال، تاریخ برگزاری نمایشگاه، پس از آنکه چندین مرتبه عوض شد و تغییر را به خود دید، در نهایت بر صفحه سیزدهمین روز از خردادماه متوقف شد و در پی برگزاری چند ساله این رخداد قرآنی در محل دائمی نمایشگاه بین‌المللی مشهد، امسال در مرکز نمایشگا‌ه‌ها و همایش‌های آستان قدس رضوی واقع در ورودی باب‌الجواد(ع) حرم رضوی میزبان علاقه‌مندان به ساحت قرآن و عترت است.
در حالی که ساعت، 50 دقیقه از 18، یعنی ساعتِ آغاز بازدید مردمی گذشته است، برخی غرفه‌ها را مشاهده می‌کردیم که هنوز در حال آماده‌سازی هستند و این مسئله در بعضی از غرفه‌ها به قدری پررنگ بود که احساس می‌شد صاحبان آن، از ماراتن نمایشگاه جا مانده‌اند و نفس‌زنان در تلاش برای رساندن خود به افتتاح رسمی بودند.
غرفه‌هایی هم در بی‌نشانی به سر می‌بردند و در سردرب آنها تابلویی که معرف و بیانگر عنوان غرفه باشد به چشم نمی‌آمد، تعدادی از غرفه‌ها هم گویا آماده‌اند، اما خبری از صاحبِ غرفه نیست و در این بین با مجموعه غرفه‌هایی مواجه می‌شدیم که هنوز مهیا نیستند و برای ورود به آنها با جمله «فعلا تعطیل است»، برخورد کردیم.
غرفه کودکان هم هرچند هنوز تکمیل نشده بود، اما بچه‌ها را در حالی که گرم بازی بودند، دور خود جمع کرده بود. البته هستند غرفه‌هایی که در آن افراد با آمادگی کامل نشسته‌اند و به انجام کارهای مربوطه و گفت‌وگو می‌پردازند.
تغییر محل نمایشگاه، فرصت یا آسیب؟
گذری که در فضای نمایشگاه می‌کنیم، کاسته شدن تعداد غرفه‌ها نسبت به سال گذشته جلب توجه می‌کند. البته باید دید که این تغییر مکان نمایشگاه، کوچک شدن مکان آن و نیز همجواری نمایشگاه با حرم مطهر رضوی و مرکز شهر، تاثیری در افزایش یا کاهش بازدیدهای امسال دارد یا خیر؟
وقتی جایِ خالی بازدیدکنندگان احساس می‌شود
در سبقت عقربه‌ها از یکدیگر، ساعت، وقت اذان را نشان می‌دهد و نماز جماعت که با حضور افراد انگشت‌شماری آغاز شده بود، کم‌کم قوت می‌گیرد و نمازخانه نمایشگاه، جمعیت بیشتری را به خود می‌بیند.
حال حدود یک ساعت از اذان مغرب گذشته است و باز هم عده‌ای، همچنان مشغول تکمیل غرفه‌اند، عده‌ای مشغول گفت‌وگو و بعضی غرفه‌ها دیگر حالت رسمی به خود گرفته‌اند.
بازدیدکنندگان اندک حاضر در سالن نمایشگاه که از اقشار مختلف، به صورت فردی و خانوادگی هستند از غرفه‌های مختلف بازدید می‌کنند و در بین آنها، علاوه بر کودک، بزرگ، پیر و جوان، زائران غیرایرانی نیز به چشم می‌خورد، شاید این مسئله از نقاط قوت تغییر محل نمایشگاه است که افراد مختلفی که برای زیارت می‌آیند، از فضای نمایشگاه نیز استفاده می‌کنند. البته باید بازدید روزهای آینده را هم در این موضوع دید.
ساعت 22:45 است، پس از پخش صدای سرودهای مذهبی و انقلابی و گفت‌وگوهای رادیو قرآن و رادیو نمایشگاه در فضای سالن، بالاخره طنین روح‌بخش تلاوت قرآن، از غرفه‌ای اوج می‌گیرد و بر دل‌ها می‌نشیند اما باز هم نمایشگاه در سکوت به سر می‌برد و این خالی‌بودن از همهمه آدم‌ها، سخت به چشم می‌آید.
بی‌نظمی، پای ثابت غالب برنامه‌ها ؟!
این سوال به ذهن خطور می‌کند که آیا این سکوت به روال همیشگی برنامه‌های این چنینی برمی‌گردد که غالبا به دلیل برخوردار نبودن از نظم و انسجام، در گام‌های نخستین با بازدید کمی مواجه‌اند و به تدریج در شب‌های بعدی، تعداد بازدیدکنندگان آن افزایش یافته و در شب‌های پایانی به اوج خود می‌رسد؟
از طرفی مشخص نیست این مسئله نشأت گرفته از نظمِ ضعیف اکثر برنامه‌های این چنینی است که باعث می‌شود بازدیدکنندگان ترجیح دهند پس از گذشت چند شب از افتتاح، در نمایشگاه حاضر شوند تا با غرفه‌های خالی یا با عدم حضور غرفه‌داران مواجه نشوند و یا باید دلیلش را در نبودن مسئولان یا چیزهای دیگر جستجو کرد. اصلا پیداکردن دلیل چه سودی دارد وقتی به حل مسئله کمکی نکند. شاید هم نباید اصلا این موضوع را دنبال کنیم.
چه کسی پاسخگوی سرمایه‌های هدررفته خواهد بود؟!
اما اگر از زاویه دیگری به آن نگاه کنیم، این مسئله اهمیت می‌یابد. با نگاهی به آمار پایین تعداد بازدیدکنندگان دوازدهمین نمایشگاه بین‌المللی قرآن و عترت مشهد و این نکته که عملا نمایشگاه در این شب خروجی نداشت، این سوال پیش می‌آید که آیا نباید به نحوی برنامه‌ریزی شود تا این همه سرمایه باارزش هدر نرود؟ سرمایه‌هایی از جنس وقت، انرژی افراد، هزینه‌های چون تأمین افطاری غرفه‌داران، نور سالن و ... همه آن سرمایه‌هایی که شاید به چشم نیایند.
به هرحال، دفتر نخستین شبِ دوازدهمین نمایشگاه بین‌المللی قرآن و عترت مشهد نیز بسته شد. اما قضاوت در مورد این موضوع که چقدر نمایشگاه امسال، بازدهی داشته و در تحقق اهداف خود موفق بوده و نیز، چقدر شایسته عنوان پایتخت فرهنگی جهان اسلام و عنوان بین‌المللی آن بوده را به بازدیدکنندگان نمایشگاه و مخاطبان این رسانه واگذار می‌کنیم و به انتظار شب‌های آینده می‌نشینیم.
به امید آنکه نمایشگاه امسال، خالی از ضعف‌ها و کاستی‌های گذشته و خروجی آن در خور هزینه‌های مصرفی باشد، همچنین شاهد نمایشگاهی در شان کلام‌الله وحی، قرآن کریم باشیم.
فاطمه حکم‌آبادی
