بهره‌گیری مناسب از دیدگاه و محتوای دینی و علمی؛ راه‌حل مقابله با خرافه‌گرایی
گروه اجتماعی: یک عضو هیئت علمی دانشگاه معارف قرآن و عترت اصفهان گفت: با استفاده از محتوای صحیح یعنی از دیدگاه قرآن، حدیث و همچنین دیدگاه علمی و علم صحیح روز می‌توان با پدیده خرافه‌گرایی مبارزه کرد.
حسن حکمیون، عضو هیئت‌علمی دانشگاه معارف قرآن و عترت اصفهان در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از اصفهان، اظهار کرد: در خرافه‌گری کم بودن اطلاعات و نبودن دانش و آگاهی‌های علمی لازم مطرح است.
وی گفت: در جامعه ما دو دسته انسان وجود دارد. عده‌ای هستند که آگاهی و بینش نداشته و خرافه‌گرایی را می‌پذیرند و به آن عمل می‌کنند، عده‌ای نیز وجود دارند که به عنوان انسان‌های ناسالم خرافه گرایی را به دلیل دریافت سلسله منافع از جانب مردم ترویج می‌دهند.
وی بیان کرد: به طور معمول هر کجا که سواد افت می‌یابد،خرافه‌گرایی رشد می‌کند و البته در میان باسواد‌ها و تحصیل کرده‌ها گاهی مواقع خرافه به وجود می‌آید، زیرا که این افراد بعضا فکر نمی‌کنند و منطق به کار نمی‌برند.
حکمیون افزود: آگاهی عقلی در بین قشر تحصیل کرده ضعیف است و آن‌ها استدلال نمی‌کنند. بنابراین می‌توان گفت که پذیرش‌کننده‌های خرافه گرایی، افراد بی‌سواد و تحصیل کرده‌ای هستند که تامل و تفکر ندارند.
وی تصریح کرد: هنگامی که جامعه نادان باشد افراد آن را استعمار و استثمار می‌کنند. این عمل می‌تواند از خارج شکل بگیرد و افراد آن کشور را تحت سلطه خود در‌آورد و از آن‌ها سو بهره‌برداری کند و این سوء بهره‌برداری ممکن است اقتصادی، اعتقادی و یا جنبه‌های دیگر اجتماعی را در برگیرد.
این استاد دانشگاه در ادامه اظهار کرد: استعمارگر و استثمار‌گر نیز می‌تواند داخلی باشد. به طور مثال کارفرما می‌تواند از عقیده خرافه‌گرایی کارگر سوء استفاده کرده و او را به استضعاف بکشاند. بنابرین می‌توان گفت خرافه‌گرایی عوارض بسیار شدید در جامعه به همراه دارد و هم در سطح فردی و هم در سطح خانوادگی و یا در سطح کشوری شکل می‌گیرد.
وی گفت: با استفاده از محتوای صحیح یعنی از دیدگاه قرآن، حدیث و همچنین دیدگاه علمی و علم صحیح روز می‌توان که دانش، بینش و آگاهی افراد را افزایش می‌دهد، می‌توان با این پدیده مقابله کرد.
حکمیون بیان کرد: در تعلیم و تربیت گفته می‌شود که یک فرد دانش آموخته باید به مرحله فراشناخت برسد یعنی باید آنچه را که آموخته عمل کند و در شخصیت وی نهادینه شود که به طور طبیعی در رفتار، گفتار، روابط اجتماعی- اقتصادی و اعتقادی و غیره آثار خود را بروز دهد. بنابراین تنها بینش و آگاهی دادن کفایت نمی‌کند.
