اصفهان نصف جهان نیست؛ تمام جهان است

به گزارش ایکنا از اصفهان، به نقل از روابط عمومی سازمان فرهنگی ورزشی شهرداری اصفهان، رضا سرابی که متولد 1342 است، زادگاه خود را محله دَوَچی در تبریز معرفی می‌کند که خاستگاه ستارخان و باقرخان است. مجسمه سازی می‌کند و بدون سرمایه و از سر عشق از سال 1354 با یک سکه احمدشاهی، علاقه‌ای در جمع آوری هرآنچه که به چشمش قدیمی می آمده، نشان می‌دهد. ده سال بعد در سال 1364 تصمیم گرفت کلکسیون هایش را هدفمند کند و سه سال بعد قدیمی‌ترین فانوس را جمع آوری کرد و همین باعث شد تا در یک سال 37 فانوس را جمع آوری کند و تاکنون بالغ بر 270 فانوس و وسایل روشنایی قدیمی از دوران ادیسون را جمع آوری کرده و در میدان ساعت شهر تبریز موزه‌ای را دایر کرده است. او موسس موزه مشاغل در تبریز هم بوده که به زعم وی یکی از بزرگترین موزه‌های خصوصی مشاغل در ایران است.

این موزه ساز و بزرگ‌ترین مجموعه دار خصوصی آذربایجان با اشاره به اهمیت تمدن و آداب و رسوم گذشته ایران زمین به عنوان رکن اصلی انتخاب‌هایش افزود: برای ایجاد موزه مشاغل لازم بود تمام اجزا مشاغل اعم از خیاطی، نجاری، آهنگری، داروفروشی و عطاری را از سراسر ایران جمع آوری کنم تا با رعایت سبک سنتی، این موزه خصوصی برای نخستین بار در شهر تبریز دایر شد که پس از آن هیچگونه حمایتی از ارگان‌های دولتی انجام نشده و این درحالی است که بارها باکو درخواست انتقال موزه مشاغل را داشته اما با تمام مرارت ها از این موزه در شهر تبریز حفاظت خواهم کرد.

سرابی با تاکید بر تاریخ و فرهنگ غنی اصفهان گفت: در کنج خانه‌های اصفهانی ها آثار باارزش و نفیسی وجود داردکه لازم است علاقمندان به جمع آوری مجموعه‌ها به دنبال حفظ این آثار باشند.

وی اضافه کرد: چهل سال پیش که کار خودم را بدون پشتوانه مالی آغاز کردم توانستم قطعات گمشده پازل مجموعه‌ها را جستجو کنم و در نهایت امروز بیش از 20 هزار اثر تاریخی و ارزشمند دارم که بیشتر آنها در اختیار موزه ها قرار دادم و با تاسیس موزه های خصوصی به دنبال منفعت جمعی در قبال منفعت شخصی بودم.

این موزه ساز و بزرگترین مجموعه دار خصوصی آذربایجان با بیان خاطراتی از نحوه جمع آوری مجموعه‌هایش گفت: برای جمع آوری مجموعه ها به خواندن دقیق تاریخ و به ویژه سفرنامه‌ها روی آوردم. پای صحبت پیرمردان قدیمی تبریز نشستم و اشاره‌های آنها را با مطالعه تاریخ دنبال می‌کردم و همین باعث شد به مجموعه‌های بسیار ارزشمند دست یابم.

وی با اشاره به اینکه اصفهان نصف جهان نیست بلکه تمام جهان است گفت: ای کاش من در اصفهان زاده می شدم و از شما می‌خواهم قدر این شهر را بدانید و با جمع آوری مجموعه‌هایی که در زیرزمین‌ها نگهداری می‌شوند و برپایی موزه‌های خصوصی تاریخ و فرهنگ و هنر غنی این شهر را به رخ سایر شهرها و کشورها بکشانید.

این موزه ساز و بزرگترین مجموعه‌دار خصوصی آذربایجان با اشاره به اینکه برای مجموعه دار شدن نباید سرمایه دار بود، ابراز داشت: من مجسمه ساز هستم و در طول این چهل سال با درآمد مجسمه سازی، مجموعه‌هایی را از سراسر ایران جمع آوری کردم و هنوز هم مستاجر هستم؛ چون بر این باورم که این مجموعه‌ها متعلق به مردم ایران زمین است و من ماموریت شناسایی و جمع آوری آنها از پستوخانه ها را دارم.

در ادامه برنامه کارسوق چهارم کلیپی از روایت‌های کمتر شنیده شده از عصارخانه شاهی از زبان رضوان پورعصار پخش شد. او فرزند حاج عباس پورعصار، آخرین شخصی که به طور رسمی در عصارخانه فعالیت داشته، است که به ناگفته های عصارخانه شاهی پرداخت.

مدیر مرکز اصفهان شناسی و خانه ملل با اشاره به اینکه زمان دقیق تاسیس عصارخانه شاهی مشخص نیست، گفت: طبق شجره نامه خانوادگی، تمام نسل ما در همین محل کار می کردند و سابقه عصارخانه به دوره صفویه برمی‌گردد.

پورعصار با بیان اینکه اهمیت عصارخانه به منزله نیروگاه امروزی است، تصریح کرد: وظیفه تامین روشنایی شهر اصفهان از تبدیل دانه‌های روغنی به روغن در عصارخانه فراهم می‌شد.

وی با اشاره به تیر اصلی در عصارخانه که به زمان ظل السلطان برمی‌گردد، ادامه داد: این تیر، تنه درخت چناری است که احتمالا در میدان امام حسین(ع) امروزی موجود بوده و از آنجا به دستور حاکم وقت اصفهان به عصارخانه منتقل شده است.

مدیرمرکز اصفهان شناسی و خانه ملل با بیان اینکه بازار طلافروش‌ها جنب موزه محل نگهداری شترهای عصارخانه بوده گفت: این مکان به علت نداشتن شرایط مناسب باعث بیماری شترها می‌شده و با تلاش های شبانه روزی حاج عباس پورعصار، الکتروموتوری طراحی می شود تا این چرخ دنده ها به حرکت درآید که هم از رنج کارگران عصارخانه کاسته می شد و هم شترها از مرگ نجات یافتند.

وی با بیان اینکه عصارخانه شاهی به عنوان یکی از قطب‌های جذاب گردشگری داخلی و خارجی است، اظهار کرد: در اواخر دهه چهل، عصارخانه شاهی از رونق می‌افتد. بوی متساعد شده از عصارخانه برای اهالی بازار خوشایند نبود و با از رونق افتادن موزه، این مکان به صورت متروکه درآمد تا در اوایل دهه هشتاد شمسی این مکان توسط شهرداری اصفهان خریداری و این میراث گرانبها به موزه تبدیل شد.