ایمان واقعی با انسان‌شناسی درست ممکن است
استاد حوزه علمیه گفت: انسان اگر خود را نشناسد، نمی‌تواند خدا و پیامبر و امام را بشناسد و ایمان او واقعی و استوار و ثابت نخواهد بود.
به گزارش ایکنا؛ آیت‌الله مهدی هادوی تهرانی، استاد سطح خارج حوزه، امروز، 16 اسفندماه در ادامه تفسیر سوره نور با اشاره به آیه «وَيَقُولُونَ آمَنَّا بِاللَّهِ وَبِالرَّسُولِ وَأَطَعْنَا ثُمَّ يَتَوَلَّى فَرِيقٌ مِنْهُمْ مِنْ بَعْدِ ذَلِكَ وَمَا أُولَئِكَ بِالْمُؤْمِنِين»، گفت: در آیه اشاره به گروهی دارد که البته در آن دوره مصداق داشته، اما مختص آن دوره نبوده است؛ این گروه می‌گویند ما به خدا و پیامبر ایمان آورده‌ایم، اما نمی‌توانند ادامه بدهند و بعد از مدتی، مسیر ایمان را رها می‌کنند.
وی افزود: در آیه فرموده کسانی که استقامت دارند، فرشتگان بر آنها نازل می‌شوند؛ یعنی کسی که بتواند ایستادگی کرده و سختی‌های راه را تحمل کند، مؤمن است وگرنه کسانی که ابتدا در مسیر ایمان هستند، اما بعد از مدتی رها می‌کنند، مؤمن نیستند، زیرا کسانی که مؤمن هستند، این معنا را می‌فهمند که کار دست خداست و قدرت و علم و حکمت و مهربانی او از همه بیشتر است.
آیت‌الله هادوی تهرانی بیان کرد: وقتی کسی باور واقعی به این موضوع داشته باشد، می‌تواند استقامت کند. انسان هر لحظه در خطر مرگ است و هیچ کس هم مستثنا نیست و مهم این است که ایمان خود را در طول حیات حفظ کند.
وی با بیان اینکه هدف انسان از خلقت چیست؟ افزود: آیا هدف این است که انسان به دنیا آمده و مقداری غذا بخورد و انرژی صرف و کار کند و بخوابد؟ و رشد جسمی را طی کرده و ازدواج کند و فرزند بیاورد. همه اینها برای آن است که انسان در مهلت اندک زندگی به عبودیت و بندگی برسد.
استاد حوزه گفت: در مورد حضرت نوح که قبل از طوفان، 950 سال رسالت داشت و باید بعد از طوفان هم به عمر وی اضافه شود، نقل شده که فرمود تمام عمر من یعنی نوح در نظرم به اندازه یک قدم از آفتاب به سمت سایه بود. بنابراین هدف این است که ایمان بیاوریم و خدا را بشناسیم و البته هرقدر معرفت بیشتر باشد، ایمان انسان هم بیشتر خواهد شد.
وی افزود: به همین دلیل، دعای «اللهم اعرفنی نفسک و انک ان لم تعرفنی ...» بسیار پرمغز و پرمعناست، زیرا اگر انسان تا خود را نشناسد، خدا، پیامبر، امام، قیامت و معاد را هم نخواهد شناخت.
استاد حوزه علمیه با اشاره به آیات بعدی سوره نور، اضافه کرد: در آیه 48 «وَإِذَا دُعُوا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ لِيَحْكُمَ بَيْنَهُمْ إِذَا فَرِيقٌ مِنْهُمْ مُعْرِضُونَ» اشاره دارد که جمعیتی از کسانی که از سوی پیامبر برای دینداری دعوت می‌شوند، روی می‌گردانند؛ البته اگر این دعوت به نفع آنها باشد، می‌پذیرند.
هادوی تهرانی افزود: در ادامه فرموده است که آیا مرض در قلب اینها وجود دارد یا می‌ترسند خدا و پیامبر بر آنها ظلم کند؟ در حالی که می‌دانند خدا و پیامبر حکم به ظلم نمی‌کنند، بلکه خود آنها ظالم هستند.
وی اضافه کرد: در مورد حکم پیامبر، روایت نقل شده است که ایشان فرمودند: «انما اقضی بینکم بالبینات و الایمان و بعضکم ...»؛ یعنی حضرت فرمودند من در مقام قضاوت به بینات و شهادت‌ها عمل می‌کنم و بعضی از شما در احتجاج از دیگری قوی‌تر هستید، بنابراین اگر من براساس ادله، حکمی خلاف واقع دادم، نگویید این مال را پیامبر به نفع من داده است، چون وقتی می‌دانی برای تو نیست، پس بدان قطعه‌ای از آتش با خودت به همراه برده‌ای.
آیت‌الله هادوی تهرانی بیان کرد: حکم قاضی اعم از پیامبر و ولی و فقیه و حاکم در صورتی حجت است که فرد بداند این مال واقعاً برای او هست. البته کسی که علیه او حکم شده و می‌داند حکم قاضی صددرصد غلط است، هم از لحاظ شرعی نمی‌تواند نپذیرد. البته طبق روایت، مشمول عذاب الهی است.
وی تأکید کرد: دعوت به سوی حکم خدا و پیامبر هم اختصاص به این دو مورد ندارد و بعد از پیامبر شامل ائمه معصومین(ع) و نایبان عام ایشان، یعنی فقهای واجد شرایط هم خواهد بود.
انتهای پیام
