مسلمانان روهینگیا؛ بلاتکلیفی و فقدان عدالت بین‌المللی
عدم اجرای حکم دادگاه بین‌المللی و بی‌عدالتی حکومت میانمار علیه اقلیت مسلمان روهینگیا باعث شده که وضعیت بلاتکلیف و اسف‌بار پناهندگان در بنگلادش بدتر شود.
به گزارش ایکنا به نقل از آناتولی، به مناسبت روز جهانی عدالت که هر ساله در 17 جولای (برابر با امروز، 26 تیر) گرامی داشته می‌شود استاد عبدالرحیم، روهینگیایی سالخورده‌ای که از سال 2017 در اردوگاه کوتوپالانگ بنگلادش زندگی می‌کند به خبرگزاری آناتولی گفت: تقریباً پنج سال از ضد انسانی‌ترین عملیات نظامی علیه ما در سال 2017 می‌گذرد و مجبور به ترک سرزمین مادری خود شده‌ایم؛ اما هنوز به عدالت نرسیده‌ایم.
این معلم مدرسه که از یک سرکوب وحشیانه نظامی در ایالت راخین غربی میانمار جان سالم به در برده بود، همراه با پنج فرزندش در آگوست 2017 به بنگلادش گریخت.
وی افزود که گروه‌های حقوق بشر، رسانه‌های بین‌المللی و نمایندگان دیگر نهادهای با نفوذ از جمله سازمان ملل متحد، بارها با هموطنان روهینگیا مصاحبه و اسنادی از اقدامات ارتش میانمار علیه آنها که توسط چندین کشور به عنوان نسل‌کشی به رسمیت شناخته شده است، ضبط کرد‌ه‌اند.
عبدالرحیم افزود: اما، تاکنون هیچ پیشرفت امیدوارکننده‌ای در روند عدالت ندیده‌ایم. چرا در حالی که تصاویر ماهواره‌ای، فیلم‌هایی از اقدامات وحشیانه ارتش و اسناد محکم ارائه شده توسط بسیاری از بازماندگان نسل‌کشی در دسترس است، دنیا این‌قدر تنبل است که عدالت را برای ما تضمین کند؟
وی با اشاره به پرونده نسل‌کشی در دسامبر 2019 علیه ارتش میانمار که توسط گامبیا به دادگاه عالی سازمان ملل ارسال شد، از روند طولانی محاکمه ابراز ناامیدی کرد و گفت این پرونده امید ما را برای عدالت زنده کرد، اما مطمئن نیستیم که آیا در آینده نزدیک نتیجه مثبتی خواهیم گرفت یا خیر.
مولانا عظیم‌الله، یکی دیگر از روهینگیایی‌ها که در اردوگاه آوارگان در بنگلادش زندگی می‌کند، همین احساس را داشت و افزود که بیش از 500 هزار مسلمان روهینگیا که هنوز در داخل میانمار زندگی می‌کنند از شکنجه رنج می‌برند و تقریباً 130 هزار نفر از آنها در کمپ‌های مختلف تحت کنترل ارتش با شرایط سخت مواجه هستند.
عظیم الله گفت: اگر ما به عدالت برسیم و محیطی آرام در میانمار ببینیم، آماده بازگشت به کشور خود هستیم. اما همچنان، تابعیت ما سلب شده و هیچ تضمینی وجود ندارد که در کشور خود در امنیت باشیم.
وی افزود: هیچ یک از روهینگیایی‌های حاضر در بنگلادش نمی‌خواهند به عنوان آواره و بدون داشتن وضعیت پناهندگی در آنجا بمانند. هیچ حقی برای داشتن تحصیلات عالی نداریم و امکانات بسیار محدود آموزش ابتدایی در اردوگاه‌های محدود هرگز نمی‌تواند برای بقای یک ملت کافی باشد.
اسناد کافی، عدالت بین‌المللی ناکافی
علی‌رغم در دسترس بودن اسنادی در مورد نسل کشی مسلمانان روهینگیا در میانمار که اکثریت مردم آن را بوداییان تشکیل می‌دهند، جامعه بین‌الملل متهم شده که نقش خود را در تأمین عدالت برای این ملت تحت آزار و شکنجه ایفا نکرده است.
ماونگ زارنی (Maung Zarni)، محقق مرکز اسناد (نسل‌کشی) در کامبوج، در گفت‌وگو با خبرگزاری آناتولی، گفت که رقابت‌های ژئوپلیتیکی بین روسیه، هند و چین در وضعیت میانمار دخیل است و از ایفای نقش بین‌المللی قوی جلوگیری می‌کند.
زرنی گفت: روسیه و چین در میانمار، به‌عنوان یک بازیگر استراتژیک، مانع اساسی و اصلی در دستیابی به هر چیزی معناداری مانند پاسخگویی واقعی بین‌المللی و بازگرداندن داوطلبانه آوارگان هستند.
وی با اشاره به اوضاع آشفته داخلی میانمار، افزود: تا زمانی که موضوع حکومت نظامی میانمار و نژادپرستی این حکومت علیه روهینگیاها مطرح نشود، هیچ امکان یا چشم‌اندازی برای آینده‌ای امن و با حقوق شهروندی کامل وجود نداشته و به این جمعیت مسلمانان توجهی نمی‌شود.
به دلیل تأخیر در اجرای عدالت و بازگشت به کشور، ناامیدی در میان جمعیت جوان روهینگیا در حال افزایش است.
شیخ مبارک علی 19 ساله به خبرگزاری آناتولی گفت: زمانی که در سال 2017 در بحبوحه کارزار نسل کشی ارتش میانمار به بنگلادش گریختم، دانش آموز مقطع متوسطه بودم. اگر همه چیز به درستی پیش می رفت، باید تا به حال در یک دانشگاه درس می‌خواندم. اما، رؤیاهای من برای تحصیلات عالی در چادرهای محدود و فشرده بنگلادش نقش بر آب شده است.
مانند علی، بسیاری دیگر از دانش‌آموزان روهینگیا در منطقه مرزی جنوبی بنگلادش به نام کاکس بازار - که یکی از بزرگ‌ترین شهرک‌های پناهجویان جهان را در خود جای داده است - مجبور به ترک تحصیلات شده و اکنون زندگی نامطمئن و ناامیدانه‌ای دارند.
یکی دیگر از دانشجویان روهینگیا که ترجیح داد نامش فاش نشود، نیز گفت که به دلیل عدم اطمینان طولانی‌مدت در مورد بازگشت به کشور، شرایطی که جوانان روهینگیا با آن روبرو هستند باعث شده زمینه مناسبی برای فعالیت های جنایتکارانه و شورش بین آنها به وجود بیاید.
علی گفت: لطفاً با ما به عنوان یک انسان رفتار کنید. ما حق داشتن عدالت داریم. ما می‌خواهیم درس بخوانیم و به میهن عزیزمان کمک کنیم. ما دیگر نمی‌خواهیم آواره باشیم.
انتهای پیام
