اقامه عزا به سبک روضه‌های خانگی
تاریخچه مشخصی درباره رواج روضه‌های خانگی در ایران وجود ندارد، اما آنچه مشخص است اینکه خاندان اهل بیت(ع) از پایه‌گذاران این سنت بوده‌اند. از این رو می‌توان مجالس عزای حضرت زینب(س) و ام‌البنین(س) را از اولین مجالس اقامه عزای زنانه نام برد. در طول تاریخ به ویژه زمانی که رضاخان برگزاری مجالس عزاداری در مساجد و تکایا را ممنوع کرد، مردم بیشتری به روضه‌های خانگی روی آوردند.
«تپه کنیز»
روستای تپه کنیز٬ روستایی مرزی از توابع بخش قرقری شهرستان هیرمند در شمال شرق استان سیستان و بلوچستان است. این روستا که روزگاری در ساحل دریاچه هامون قرار داشته است، امروز به دلیل خشک شدن کامل رود هیرمند و دریاچه هامون، با مشکلاتی نظیر بیکاری، بی‌آبی، گرد و غبار و طوفان‌های فصلی روبرو است.
خشکسالی، لمیده بر «تخت عدالت»
«اربابی» روستایی است نشسته بر «تخت عدالت» در شهرستانی به نام «هیرمند» بر پیکره پهناور سیستان و بلوچستان. مردم روستا تا همین ۷ یا ۸ سال پیش در خانه‌های خشتی زندگی می‌کردند. هنوز بقایای خانه‌های خشتی مردم را می‌توان در حاشیه اطراف روستا دید.
صیادان «تخت عدالت» هر روز صبح به تالاب هامون رفته و شب با توشه پر برمی‌گشتند، اما اکنون تنها کارشان خیره شدن به قایق‌های به خاک نشسته در کویر هامون است.
زوال
هنگامی که هویتی در بطن جامعه پذیرفته نشده و یا مورد بی مهری قرار می‌گیرد، لاجرم به انزوا پناه می‌برد و یا به جنگ با عوامل هجمه می‌پردازد. اگر این هویت با وجود همه فشارها همچنان پابرجا بماند و یا حتی از بین برود، پس لرزه‌هایی خواهد داشت که می‌توان تا مدت‌ها بعد همچنان در جامعه حس کرد. فرهنگ، ملغمه‌ای از هویت‌های گوناگون با پیشینه متفاوت و رسوم مختلف است که گاه یکی بر دیگری چیره شده و دیگری در آن حل می شود، گاه یکی محو می‌شود و دوباره از نو زاییده می‌شود. در کل، در یک فرهنگ عواملی هستند که هویتی را به گوشه‌ای رانده و آن را کمرنگ کند، اما می‌توان دید که کالبد و جسد هویت، همچنان در محیط می‌ماند. چونان درختانی که پس از مرگ در کنار دیگر درختان سبز و یا جنگلی بزرگ تنهایی پر ابهتی را بر دوش می‌کشند.
حرفی برای تو دارد...
دوران سالمندی، مانند دوران کودکی و جوانی یک سیر طبیعی جهان خلقت انسان و در واقع، مرحله پندپذیری، عبرت‌آموزی و به کارگیری تجارب دوران‌های گذشته است. قرآن کريم، مراحل سه‌گانه حيات انسان را اينگونه بيان فرموده است: «اين خدای بزرگ است که، شما را از نطفه ضعيف آفريد و در شرايط ضعف و ناتواني پرورش داد. بعد دوران قدرت و جوانی به شما بخشيد و سپس روزگار ضعف و پيری را براي شما مقرر داشت.»
آسايشگاه خيريه کهريزک سرزمین کوچکی است. مکانی که می‌توان آرزوها را ساخت و رؤیاها را نقاشی کرد.
عشایر ایران
عشاير، یکی از جوامع سه‌گانه ايران هستند كه برای هويت ملی ايران افتخار آفرين بوده‌اند. سر سلسله‌های بسياری از حكومت‌های ايران، ازجمله قاجاريه، زنديه و افشاريه از ايلات بودند كه قرن‌ها بر ايران حكومت كردند. عکس‌های این گزارش، نگاهی دارد به زندگی عشایر سه استان آذربایجان شرقی، فارس و تهران.
صفر زندگی ...
جعفرقلی قنبری اهل روستای بنه‌وار استان لالی است و هشت فرزند دارد. پنج فرزند او معلول مادرزادند. دو فرزند وی ازدواج کرده‌اند. یکی از دخترانش به امور خانه رسیدگی و در چوپانی به پدر و مادرش کمک می‌کند.
فاطمه و علی هردو توانایی راه رفتن ندارند. آنها هر روز صبح تا عصر در ایستگاه کنار خیابان می‌نشینند و رهگذران به آنها هدیه می‌دهند. رضا هم در نزدیکی آنها می‌نشیند و در سکوت نظاره‌گر دنیای خلوت اطرافش است. فروزان و آمنه در خانه می‌مانند. آمنه گاهی آشپزی می‌کند و کارهای خانه را انجام می‌دهد.
آگاهی از زندگی این خانواده لحظه‌ای را برایمان رقم می‌زند که علی‌رغم امیدواری اعضایش، بازتاب سختی زندگی آنان است.
میمه، زنی که فعل خواستن را صرف کرد
در میان انسان‌ها هستند کسانی که زندگی را از جنس رفاقت می‌بینند و لحظه‌های خود را وقف مردم می‌کنند.
میمه مصداق بارزی از این افراد است.
حمیرا قولی 43 ساله و ساکن گمیشان است.
او در بین دوستان و نزدیکان خود به میمه معروف است.
میمه در ۹ ماهگی مبتلا به پولیو (فلج اطفال) می‌شود و به تشخیص پزشک سه بار عمل جراحی بر روی پایش انجام می‌شود. در 16 سالگی مادرش سکته مغزی می‌کند.
میمه برای مراقبت از مادر، ترک تحصیل می‌کند و بعد از فوت مادر به تشویق خانم فرح‌دوست به جمعیت بهزیستی می‌پیوندد.
او مجتمع بهزیستی گمیشان را در سال 89 با هشتاد پرونده دایر کرد که اکنون با بیش از 850 پرونده در حال فعالیت است.
این مجتمع زیر نظر انجمن معلولان و با همت 9 نفر از افراد کم‌توان جسمی اداره می‌شود.
اکنون میمه زندگی‌اش را وقف مددجویان بهزیستی کرده است.
او زنی تنها و در عین حال قدرتمند است.
تن‌های رنجور
نمی‌دانم چرا همه نگاه‌ها به ویلچر‌ها ختم می‌شود!؟
تا ما را می‌بینید خواسته یا ناخواسته نگاهتان را از چشمان‌مان می‌ربایید و روی آهن سرد ویلچر می‌سرانید!؟ چه‌چیزی در خانه چشم ما لانه کرده که تحملش انقدر شاق است!؟ تاکنون پیش آمده که بیاندیشید پشت این تن رنجور روحی سرکش، به زنجیر کشیده شده است!؟ مرد و زن، پیر و جوان، زشت و زیبا فرقی برایتان نداریم!؟ سهم ما از نگاهتان تنها این ویلچر است!؟
به این نمی‌اندیشی که زنی روزی از خواب برخواست و خود را در چنگال «ام اس» دید و مصیبتش به سال نکشیده شویش جلوی چشمان او، پای هوو را به خانه باز کرد و اکنون روزها و شب‌ها در غم دوری تنها فرزندش که از او جدایش کردند، در بستری افتاده که همواره از اشک چشمانش‌تر است!؟ می‌ترسی ما را میهمان نگاه مهربانی کنی و سپس به مصیبت‌مان گرفتار شوی!؟
در تمامی این سال‌های سخت و حرمان هنگامی که سراغ شعر سعدی را گرفته‌ام، آن را برای من از بر خوانده‌اند، همه.... «بنی آدم اعضای یک پیکرند» واقعا!؟ تنها با نگاهی کوتاه اما با گرمایی بیکران.
این گزارش در محدوده جغرافیایی شهرستان آق قلا و گمیشان استان گلستان عکاسی شده است.
روایت دل‌روشن پارسای حافظ
احمد پارسا سال ۱۳۶۱ در شهرستان بروجرد متولد شد. با توجه به نابینایی ناگزیر از خواندن دروس با خط بریل بود که در بسیاری از شهرها به سختی پیدا می‌شد، برای همین بود که به همراه خانواده به تهران آمد. احمد تا دیپلم در مدرسه شهید محبی به تحصیل ادامه داد و با توجه به سختی تحصیل با خط بریل قصد داشت تا درس را رها کند، اما رفت‌وآمدهایش به کتابخانه رودکی که محلی برای گردهم آمدن نابینایان است، باعث شد تا به احمد پیشنهاد شود تا ویرایش کتاب‌ها برای چاپ را بر عهده بگیرد، منتهی با این شرط که مدرک کارشناسی داشته باشد و این انگیزه‌ای شد تا ادامه تحصیل را جدی بگیرد. احمد برای به دست آوردن این فرصت شغلی سختی‌های تحصیل آن هم در مقطع دانشگاهی را به جان خرید و سال 91 موفق به اخذ مدرک شد. وقتی با شوق و ذوق مدرک را به کتابخانه می‌برد که آنها می‌گویند که برای استفاده از این فرصت شغلی باید مدرک کارشناسی ارشد داشته باشد. احمد برای ادامه زندگی و امرار معاش به شغل دست‌فروشی روی می‌آورد. در ابتدا در مترو شروع به کار می‌کند، اما به علت افتادن در ریل و منع مسئولین مترو به دست‌فروشی افراد نابینا، به علت کشته شدن و خطرات آن، در سامانه اتوبوس‌های تندرو خط خاوران-آزادی مشغول به کار می‌شود.
