پژوهش‌های خوشنویسی نیازمند کاربردی‌سازی است
نماینده کمیته علمی دومین دوره همایش ملی دوسالانه خوشنویسی با اشاره به فاصله میان نظر و عمل در هنر خوشنویسی گفت: اگر پژوهش‌های خوشنویسی به سمتی برود که مورد استفاده جریان‌های عملی نیز باشد، شاهد تحولات مثبتی در خوشنویسی معاصر خواهیم بود.
به گزارش ایکنا از اصفهان، علیرضا هاشمی‌نژاد، نماینده کمیته علمی «دومین دوره همایش ملی دوسالانه خوشنویسی» در این همایش که امروز، هشتم اردیبهشت‌ماه در عمارت توحیدخانه اصفهان در حال برگزاری است، اظهار کرد: در دوره معاصر، خوشنویسی به‌گونه‌ای مثال‌زدنی پویا و پررونق است. ضرورت پرداختن به خوشنویسی، هم در حوزه عمل و هم در حوزه نظر، امری کاملاً پسندیده و درست به‌شمار می‌رود که دانشگاه هنر اصفهان در جایگاه یکی از دانشگاه‌های مهم کشور، در سرزمینی که تحولات اثرگذار زیادی داشته، به برگزاری همایشی در این زمینه اقدام کرده است.
وی افزود: می‌خواهم درباره همایش و تحولی که می‌تواند در این زمینه به‌وجود بیاورد، صحبت کنم؛ همچنین نگاهی به شکل برگزاری دوره گذشته داشته باشم که امیدوارم در دوره‌های بعدی از آسیب‌های موجود مصون باشد.
نماینده کمیته علمی دومین دوره همایش ملی دوسالانه خوشنویسی با بیان اینکه جای انجمن خوشنویسان ایران در این همایش خالی است، ادامه داد: شاید تصور شود که مباحث خوشنویسی تأثیر مستقیم در بعضی از جریان‌ها ندارد، اما تجربه شخصی و تاریخی نشان می‌دهد که این فاصله‌ها می‌تواند به برنامه‌هایی با اهمیت زیاد آسیب بزند.
وی با اشاره به تحولات تاریخی خوشنویسی تصریح کرد: در دوره عثمانی از قرن دهم به بعد، بعضی از تحولات عمده در خوشنویسی به چشم می‌خورد که مبتنی بر نیاز آن دوره در آن سرزمین بود. فتحعلی‌شاه به خوشنویسی علاقه داشت و معتقد بود که این هنر به تحول نیاز دارد؛ اما در دوره قاجار، تحولی که انتظار می‌رفت، اتفاق نیفتاد. شناخت نیازهای دوره معاصر در خوشنویسی می‌تواند باعث نزدیکی نظر و عمل شود. علاوه بر پژوهش و شناخت، می‌توان تحولات سبکی در خوشنویسی را نیز شاهد بود.
هاشمی‌نژاد گفت: مطالعه متون خوشنویسی دوره پهلوی نشان می‌دهد که فاصله زیادی بین دیدگاه‌های استادان خوشنویسی و پژوهشگران اندک آن دوره وجود داشته است. این فاصله باعث فقر حوزه پژوهش خوشنویسی شد که خلأ آن احساس می‌شود؛ برای نمونه در دوره‌ای که تاریخ هنر ایران بررسی می‌شد، برای نوشتن بخش خوشنویسی، پژوهشگر مناسبی پیدا نشد و این بخش را به آقای مجتبی مینوی واگذار کردند. ایشان ادیب برجسته‌ای بود؛ اما در تعریف خط شکسته و دیگر خطوط، نظریاتی بیان کرد که با تخصص و ماهیت واقعی آن خطوط فاصله داشت.
وی با تأکید بر ضرورت رفع فاصله میان نظر و عمل در هنر خوشنویسی تصریح کرد: این فاصله میان نهادهای پژوهشی و عمل‌گرای خوشنویسی باید برطرف شود. پژوهش‌های خوشنویسی باید به سمت استفاده از جریان‌های عملی حرکت کند. اگر این کار انجام شود، تحولات مثبتی در خوشنویسی معاصر به‌وجود خواهد آمد.
نماینده کمیته علمی دومین دوره همایش ملی دوسالانه خوشنویسی افزود: یکی از پژوهشگران خوشنویسی کتابی درباره خط نستعلیق منتشر و در مقدمه آن، نسخه‌ای جعلی از قرآن معرفی کرد که به خط ابن‌مقله در قرن چهارم نسبت داده شده بود. این نسخه درواقع متعلق به قرن هشتم یا نهم و از سوی خوشنویسی ناتوان نوشته شده بود؛ اما با عنوان یک سند وارد پژوهش‌های خوشنویسی شد. این خطاها نشان‌دهنده فاصله میان نهادهای پژوهشی و عملی در خوشنویسی است.
وی گفت: پژوهش‌های خوشنویسی باید به سمتی برود که مورد استفاده جریان‌های عملی نیز باشد؛ این همکاری می‌تواند باعث تحولات مثبت در خوشنویسی معاصر شود.
عطیه حیدری
انتهای پیام
