شهید داریوش رضایی‌نژاد؛ الگوی ایرانی دانش و تعهد

در صبحگاهی زمستانی به تاریخ ۲۹ بهمن ۱۳۵۶، شهرستان مرزی آبدانان در استان ایلام شاهد تولد نوزادی بود که سال‌ها بعد به یکی از ستارگان علم و فناوری کشور تبدیل شد. داریوش رضایی‌نژاد از همان اوان کودکی با نگاهی عمیق و رفتاری هوشمندانه، توجه اطرافیان را به خود جلب می‌کرد. جثه ظریف او که گواهی بر حساسیت و ظرافت طبعش بود، هرگز مانعی برای پیشرفت‌های چشمگیرش نشد، بلکه برعکس، همین ویژگی‌ها به‌علاوه هوش سرشار، او را به فردی استثنایی تبدیل کرده بود. 

تحصیلات ابتدایی داریوش حکایت از شتابی غیرمعمول داشت. او کلاس سوم ابتدایی را در یک تابستان به پایان رساند و در سایر سال‌های تحصیل همواره شاگرد اول کلاس شناخته می‌شد. این روند درخشان در مقطع راهنمایی نیز ادامه یافت، به‌گونه‌ای که توانست یک پایه تحصیلی دیگر را در تابستان طی کند و زودتر از همسالان خود وارد دبیرستان شود. سرانجام در تیرماه ۱۳۷۳ موفق به اخذ دیپلم ریاضی شد. 

پاییز ۱۳۷۳ فصل جدیدی در زندگی این جوان نخبه گشوده شد. با وجود قبولی در رشته‌های مهندسی دانشگاه‌های معتبر کشور، عشق به خدمت و روحیه پژوهشگری، او را به دانشگاه صنعتی مالک اشتر اصفهان کشاند. در این دانشگاه، داریوش در حوزه تخصصی خود، مهندسی برق گرایش قدرت، به چهره‌ای برجسته تبدیل شد و در علوم رایانه‌ای نیز مهارتی چشمگیر از خود نشان داد. نظم و پشتکار مثال‌زدنی او باعث شد در مدت هفت ترم با رتبه اول و عنوان دانشجوی برتر از دانشگاه فارغ‌التحصیل شود. 

داریوش رضایی‌نژاد پس از پایان تحصیلات، بلافاصله با عنوان پژوهشگر در مراکز تحقیقاتی مهم کشور مشغول به کار شد. در سال ۱۳۷۸، همزمان با فعالیت‌های پژوهشی ارزشمندش، در مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه ارومیه پذیرفته شد و پس از گذراندن موفق این مقطع، در سال ۱۳۹۰ با قبولی در مقطع دکترای دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی، گام دیگری در مسیر پیشرفت علمی خود برداشت. 

زندگی خانوادگی 

رضایی‌نژاد در اوج جوانی و زمانی که مشغول پیشبرد اهداف علمی کشور بود، در تیرماه ۱۳۷۹ با تشکیل خانواده، فصل جدیدی از زندگی خود را آغاز کرد. ثمره این ازدواج، فرزند دلبندی به نام آرمیتا بود که از همان کودکی شاهد ایستادگی و پایمردی پدر در راه اعتلای میهن بود. آرمیتای خردسال در کمتر از پنج سالگی، شاهد و ناظر شهادت قهرمانانه پدر دانشمندش شد؛ رویدادی که عمق این فاجعه را برای جامعه علمی کشور دوچندان کرد. در اول مرداد ۱۳۹۰، داریوش رضایی‌نژاد، این چهره علمی برجسته که مایه افتخار کشور بود، به دست دشمنان با شلیک مستقیم در خودروی خود و در مقابل چشم همسر و دخترش به شهادت رسید. 

دستاوردهای علمی و تحقیقاتی 

این شهید والامقام در طول حیات پربار علمی‌اش، خدمات علمی گسترده‌ای از جمله تألیف مقالات متعدد در حوزه تخصصی مهندسی هسته‌ای، مدیریت و اجرای طرح‌های تحقیقاتی پیشرفته، تدریس و تربیت نسل جدیدی از پژوهشگران در دانشگاه‌های معتبر کشور و همکاری مؤثر در پروژه‌های تحقیقاتی بین‌المللی از خود به یادگار گذاشت. 

این دانشمند وطن‌پرست با وجود دریافت پیشنهادهای متعدد از مراکز علمی و دانشگاه‌های معتبر اروپا برای ادامه تحصیل و پژوهش، با تکیه بر اصول انقلابی و عشق به سرزمین مادری، تمامی این فرصت‌ها را رد کرد. او همواره خود را نمونه‌ای از یک ایرانی متعهد می‌دانست که علم را نه برای نام و نان، بلکه برای خدمت به مردم و پیشرفت کشور فراگرفته بود. 

مسئولیت‌های اجرایی و مدیریتی 

شهید رضایی‌نژاد در کنار فعالیت‌های علمی، مسئولیت‌های اجرایی متعددی بر عهده داشت که نشان‌دهنده اعتماد جامعه علمی به شایستگی‌های او بود. نمایندگی دانشگاه شهید بهشتی در همکاری با سازمان انرژی هسته‌ای، عضویت در انجمن هسته‌ای ایران، مدیریت گروه کاربرد پرتوها و همکاری در پروژه بین‌المللی سزامی نمونه‌ای از آن‌هاست.

الهه‌سادات بدیع‌زادگان