تربت حسین(ع)؛ شفای دردهای بی‌درمان + صوت
آنچه در رساله‌ها نوشته شده هفت پرده را می‌درد و نماز را به محضر خدا می‌رساند، تربت حسین(ع) است که موجب قبولی نمازها می‌شود و خداوند در آن شفا قرار داده است.
به گزارش ایکنا از اصفهان، دفتر آیت‌الله‌العظمی مظاهری به‌مناسبت محرم‌الحرام ۱۴۴۷، به انتشار سلسله دروس اخلاق معظم‌له با عنوان «عاشورا؛ معلم اخلاق» اقدام کرده است که متن این دروس همراه صوت آن‌ها در سایت خبرگزاری ایکنا منتشر می‌شود.
«بسم الله الرحمن الرحیم
این عزاداری‌ها در زندگی پیغمبر اکرم(ص)، حضرت زهرا(س) و ائمه طاهرین(ع) بوده است و به آن بسیار اهمیت می‌دادند. علاوه بر اینکه ثواب بسیاری برای آن بیان و به انجامش ترغیب و تحریص می‌کردند تا ما به عزاداری اهمیت بدهیم، خودشان نیز عملاً به این عزاداری‌ها اهمیت می‌دادند.
بیشتر بخوانید:
مورد دیگری که از روایات فهمیده می‌شود، این است که عزاداری‌ها در زندگی انبیا هم بوده است، چنانکه جبرئیل برای حضرت آدم(ع) روضه خواند. وقتی ایشان می‌خواست توبه کند، خطاب شد که ای آدم، به اهل بیت(ع) توسل کن تا توبه‌ات قبول شود: «فَتَلَقَّی آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ...؛ پس آدم از خدای خود کلماتی آموخت و خداوند توبه او را پذیرفت.» (سوره بقره، آیه 37) بنابراین، جبرئیل آمد، اسمای اهل بیت(ع) را می‌گفت و حضرت آدم آن‌ها را تکرار می‌کرد تا اینکه وقتی به اسم امام حسین(ع) رسید، به‌طور ناخودآگاه دلش شکست و گریه‌اش جاری شد. از جبرئیل پرسید: او کیست و رمز این حالت چیست؟ جبرئیل جواب داد: او حسین(ع) است که در کربلا شهید می‌شود؛ سپس روضه عطش خواند و آدم گریه کرد. بعد از آن نیز این عزاداری و روضه در زندگی حضرت آدم وجود داشت.
همچنین از روایات استفاده می‌شود که گریه، سوز و گداز، عزاداری راجع به حسین(ع) و توسل به اهل بیت(ع) برای گشایش امور، در زندگی همه انبیا، مخصوصاً پیامبران اولوالعزم وجود داشته و روضه‌خوان گاهی خود خداوند و گاهی جبرئیل بوده است. واژه عاشورا نیز در کلمات انبیای اولوالعزم زیاد دیده می‌شود. خداوند برای حضرت موسی(ع) روضه عطش خوانده است. وقتی به روایات مراجعه می‌کنیم، می‌بینیم پیش از بعثت رسول گرامی و آمدن اهل بیت(ع) به دنیا، اسم آن‌ها و عزاداری برای حسین(ع) همیشه بوده است و این سرّی دارد که باید اهمیت بسیاری به آن بدهیم.
معلوم می‌شود این عزاداری‌ها برای رفع گرفتاری‌ها، گشایش کارها، عاقبت‌‌بخیری، تأمین آتیه فرزندان و حشر با اهل بیت(ع) نزد خدا بسیار اهمیت دارد و مورد آخر از همه مهم‌تر است. اگر بخواهیم از لحظه مرگ تا پایان، حشر با اهل بیت(ع) داشته باشیم، باید این عزاداری‌ها در زندگی ما فراوان باشد، هر اندازه که ممکن است.
کلمه‌ای برای حسین(ع)
کلمه «کهیعص» از متشابهات قرآن است و نمی‌توانیم به‌خوبی آن را معنا کنیم، رموزاتی بین خدا و پیغمبر خداست؛ اما کسانی که در زمینه ادب کار کرده‌اند، احتمال می‌دهند که این کلمه مربوط به حسین(ع) باشد؛ «ک» اشاره به کربلا، «ه» اشاره به شهادت حسین(ع)، «ی» اشاره به یزید قاتل حسین(ع)، «ع» اشاره به عطش اباعبدالله‌الحسین(ع) و «ص» اشاره به صبر اهل بیت(ع) مخصوصاً زینب(س) و تمام اصحاب در کربلا دارد. این استفاده خوبی از قرآن است. اگر هم معنای این کلمه را بلد نباشیم، با احتمال خوب از روایات اهل بیت(ع) می‌توانیم از مضمون آن استفاده کنیم؛ همچنین می‌توانیم مضمون آن را پیش از نزول قرآن، در کلمات انبیا استفاده کنیم؛ بنابراین به کربلا باید بسیار اهمیت بدهیم.
وقتی اسم کربلا می‌آید، دگرگون می‌شویم، غیر از اینکه اسم نجف می‌آید. نجف اگر مهم‌تر از کربلا نباشد، کمتر نیست؛ ولی سوز و گداز مربوط به کربلاست. از نظر فضیلت، علم و... تفاوتی میان امام حسن(ع) و امام حسین(ع) نیست، هر دو مانند هم، نور واحدند؛ اما اسم حسین(ع) غیر از اسم حسن(ع) است؛ وقتی اسم حسین(ع) می‌آید، همه دگرگون می‌شوند، همان‌طور که در روایات گفته شده وقتی اسم حسین(ع) آمد، حضرت آدم دگرگون شد.
در روایات می‌خوانیم هر یک از انبیا، اوصیا و اولیای الهی که به زمین کربلا رسید، توقف کرد، روضه خواند، عزاداری کرد و سپس خارج شد. این‌ها مواردی‌ست که باید به آن‌ها اهمیت بدهیم، کربلا غیر از مکه، مدینه و نجف است، خصوصیتی در آن وجود دارد؛ به همین دلیل خداوند گفته چهار فرسخ در چهار فرسخ کربلا، تربت حسین(ع) است و در آن شفا قرار داده‌ام. اهل دل می‌گویند برای استعداد، حافظه و نظر لطف خداوند به‌منظور داشتن سیر و سلوک، از تربت حسین(ع) بسیار استفاده کنید.
همه می‌دانید که خوردن خاک حرام است، فقها در رساله‌ها نوشته‌اند؛ اما خوردن تربت اباعبدالله(ع) شفاست. شفای دردهای بی‌درمان، تربت اباعبدالله‌الحسین(ع) است. خاک مکه، مشهد و نجف تربت حسین(ع) نمی‌شود. آنچه در رساله‌ها نوشته شده هفت پرده را می‌درد و نماز را به محضر خدا می‌رساند، تربت حسین(ع) است. بر تربت حسین(ع) سجده کنیم، موجب قبولی و صعود نمازهای‌مان می‌شود. نمازهایی که می‌خوانیم، باید به محضر خدا برود و در آنجا نمره قبولی بگیرد. نمازهای ما که نمی‌تواند نمره قبولی بگیرد، گفته‌اند بر تربت حسین(ع) سجده کنید تا خدا نمره قبولی بدهد، ولو ناقص باشد و حضور قلب نداشته باشد. تربت حسین(ع) به جای حضور قلب.
تسبیحات حضرت زهرا(س) بسیار اهمیت دارد؛ به فرموده امام صادق(ع)، ثواب هزار رکعت را دارد، بلکه بیشتر؛ اما اگر با تربت اباعبدالله‌الحسین(ع) باشد، هفتاد برابر می‌شود. در روایات می‌خوانیم که باید تسبیحةُ تسبیحةُ باشد، اگر هم ذکر نگوییم، همین که می‌گردانیم، ثواب دارد. اهل دل می‌گویند اگر می‌خواهید شیطان به شما نزدیک نشود، تربت اباعبدالله‌الحسین(ع) همراهتان باشد. شیطان از تربت بسیار می‌ترسد و فرار می‌کند. تربت را همراه بچه‌های‌تان بگذارید، از شرور آخرالزمان و از هر شری نجات پیدا می‌کنند. همه این‌ها به ما می‌گوید که به عزاداری‌ها اهمیت بدهیم، اگر دنیا و آخرت، محفوظ‌ماندن از شرور و فتنه‌ها و دورشدن شیطان را می‌خواهیم. هر چه عزاداری‌ها در زندگی ما بیشتر باشد، سلامت برای ما بیشتر خواهد بود.
انتهای پیام
