طیبه سلطانیفر، مدیر مؤسسه قرآن و عترت جامعه بیتالزهرا(س) آران و بیدگل در گفتوگو با ایکنا از اصفهان، اظهار کرد: ما در مؤسسه خود چندین سال است به موضوع همگانیسازی آموزش قرآن توجه داریم و تنها راه چاره در این زمینه را ترویج فرهنگ قرآن و تعمیم همگانی میدانیم، ولی دولتمردان یا اصلاً توجهی به کل این قضیه نداشتهاند، یا توجه آنها صوری بوده است. برای اینکه قرآن به بطن زندگی افراد راه پیدا کند و چراغ راهنما قرار گیرد، با ظاهر برخی اقدامات نمیتوان به این هدف دست یافت. یکی از طرحهایی که ما در این زمینه انجام دادهایم، طرح خانه به خانه برای ثبت نام افراد بوده است که بازخورد آن را دریافت کردهایم. چرا باید با گذشت این همه سال از پیروزی انقلاب هنوز قشر تحصیلکرده ما روخوانی قرآن را بلد نباشند؟
وی افزود: اگر عدهای به سمت قرآن رفتهاند، آن چیزی که بیشتر برایشان مطرح بوده، اینکه در یک رشته توانمند شوند و رتبه کسب کنند. این واقعاً جای تأسف است که حافظ قرآن، قرآن را غلط بخواند، یا از معانی و مفاهیم قرآن سر در نیاورد. حافظ قرآن نه تنها باید قدرت درک و فهم معانی و مفاهیم قرآن را داشته باشد، بلکه باید بتواند به تبیین معارف قرآن در زندگی بپردازد و مردم عملاً وی را بهعنوان الگوی رفتار قرآنی در نظر داشته باشند. اما متأسفانه در این زمینه بسیار ضعیف هستیم.
بیشتر بخوانید:
مدیر مؤسسه جامعه بیتالزهرا(س) آران و بیدگل با بیان اینکه این مؤسسه بیش از چهار دهه سابقه فعالیت دارد، گفت: ما در مقاطع مختلف طرحهای خود را به مراکز فعال در زمینه قرآن مثل سازمان تبلیغات اسلامی، صدا و سیما، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، تولیت آستان حضرت معصومه(س) و... ارائه دادهایم، ولی این طرحها پیگیری نشده است. یکی از طرحها میتواند این باشد که تمام وزارتخانهها برنامه قرآنی کاربردی داشته باشند، چون تمام کارکنان این وزارتخانهها مردم ایران هستند و خداوند قرآن را برای تمام انسانها فرستاده است، حتی غیرمسلمان هم میتواند در بطن زندگی خود از قرآن استفاده کند. قطعاً اگر این طرح جنبه تربیتی داشته باشد، بسیار موفق خواهد بود؛ مثلاً اینطور نباشد که وزارتخانهای صرفاً یک آزمون مجازی برای کارمندان خود برگزار کند، نمیگویم این کار خوب نیست، ولی باید توجه داشت که این قبیل اقدامات چه تأثیری میتواند در تعمیم همگانی و کاربرد قرآن در بطن زندگی داشته باشد و آیا چنین هدفی در این برنامهها لحاظ شده است؟
سلطانیفر اضافه کرد: ما در مؤسسه جامعه بیتالزهرا(س) از کودک دو ساله تا فرد 90 ساله و بیسواد قرآنآموز داریم و برای هر کدام طرحهایی متناسب با خودشان اجرا میکنیم و با وجود اینکه سه نوع رشته حفظ برای نونهالان داریم، ولی به خانوادهها اعلام میکنیم که انتظار حفظ مطالب خاص را از فرزندان خود نداشته باشند، بلکه انتظارشان از خروجی مؤسسه، رفتار قرآنی باشد و خانوادههای زیادی هستند که از تغییر رفتار فرزندان خود ابراز رضایت میکنند. کسی که در زمینه آموزش قرآن فعالیت میکند، نباید صرفاً به تدریس و قبولی قرآنآموزان در آزمونها اهمیت بدهد، بلکه در هر رشتهای از قرآن که تدریس میکند، هدفش این باشد که چگونه میتوان قرآن را به بطن زندگی وارد کرد. برای این منظور، به تربیت کارشناس نیاز داریم.
وی تصریح کرد: مطالبه ما از دولت منتخب این است که فعالیتهای قرآنی به سمتی هدایت شود که شاهد کاربرد معارف قرآن در بطن زندگی آحاد جامعه باشیم. اینکه صرفاً به دنبال ارائه و دریافت آمار و گزارش برویم، بدترین معضل است. اگر مؤسسهای یک فعال قرآنی با رویکرد و رفتار قرآنی تربیت کند، بسیار بهتر از این است که هزار فعال قرآنی صوری تحویل جامعه بدهد. آیا متوجه هستیم برخی فعالان قرآنی که رفتار قرآنی ندارند، باعث چه ضررهایی میشوند؟ وقتی حافظ قرآن، قرآن را غلط میخواند، یا هر جایی که برای اجرای برنامه دعوت میشود، تقاضای سکه و... میکند، آیا متوجهیم که این کار چه تأثیری بر جامعه میگذارد و برای مردم چه پیامدی دارد؟ اگر به این نمونهها اشاره میکنم، برای این است که از نزدیک با این موارد برخورد کردهام.
مدیر مؤسسه جامعه بیتالزهرا(س) آران و بیدگل بیان کرد: دولت قطعاً باید حمایت مالی از فعالیتهای قرآنی داشته باشد و اینطور نباشد که فقط سقفی را برای حمایت از این فعالیتها در نظر بگیرد و آنچه را که در ردیف بودجه مشخص میشود، یک دهم آن را هم اختصاص ندهد، ولی با این حال، فعال قرآنی نیز نباید منتظر بنشیند که اگر بودجه به دستش رسید، کاری انجام دهد و اگر بودجهای نبود، فعالیتش را متوقف کند، بلکه باید با تمام وجودش برای این کار مایه بگذارد. چرا بزرگان حوزه علمیه بسیار با این کار مخالفند که بودجه حوزه دولتی شود؟ به همین دلیل نیز اگر مؤسسات قرآنی به بودجه دولتی متکی باشند و این برایشان وابستگی ایجاد کند، قطعاً عقبگرد خواهند کرد.
وی ادامه داد: البته باز هم تأکید میکنم که دولت باید وظیفه خودش را در این زمینه انجام دهد و به نظر من، بودجه قرآنی نباید فقط به وزارت ارشاد اختصاص داشته باشد، بلکه در تمام وزارتخانهها باید ردیفی برای فعالیتهای قرآنی وجود داشته باشد. در عین حال معتقدم بحث تخصیص بودجه باید بسیار هنرمندانه انجام شود تا برای جامعه قرآنی آفت بهوجود نیاید، یعنی هدف فقط بهدست آوردن این بودجه نباشد. فعالیت قرآنی که هدفش فقط کسب درآمد باشد، هیچ ارزشی ندارد و به آفت تبدیل میشود. طبق روایات مختلف و معتبر، کسانی که برای کسب درآمد قرآن میخوانند، فردای قیامت بهصورت اسکلت بسیار ترسناکی محشور میشوند که گوشت بر بدن ندارد و به آنها گفته میشود: این است سزای کسب درآمد از قرآن.
سلطانیفر افزود: تأکید من بر کیفیتگرایی در آموزش قرآن است، نه ظواهر آن. اینکه بدانیم یک آیه در کجای سوره قرار دارد، یا بتوانیم قرآن را از آخر به اول بخوانیم، هیچ ارزشی ندارد. حفظ قرآن ارزشمند است، ولی حافظ قرآن نیز ترجیحاً باید از رو بخواند. در هنگام تلاوت، تدریس و درک مفهوم قرآن باید چهار عضو بدن ما شامل گوش، چشم، مغز و سینه سهیم باشند. چشم باید ببیند تا به گوش پیام بدهد. یکی از فنون تعلیم قرآن این است که مرحله اول، شنیدن باشد، چون گوش قدرتمندترین این اعضا است و غیر از صدای مربی، قرآنآموز صوت دیگری را هم بشنود. ما باید در آموزش قرآن بهصورت کاربردی و کیفیگرایانه عمل کنیم و نگوییم اگر آمار مؤسسات به این میزان باشد، اینقدر بودجه به آنها اختصاص میدهیم. چون این وضعیت حاکم شده، متأسفانه تعداد مؤسساتی که کیفیگرایانه کار کنند و دنبال هدف اصلی از آموزش قرآن باشند، اندک است.
انتهای پیام