اعمالی که باید از امام حسین(ع) سرمشق گرفت + صوت

همان‌طور که در عقیده و شعار، حسینی هستیم، در عمل نیز باید نظیر امام حسین(ع) عمل کنیم؛ ایثار، گذشت، فداکاری و تقید به ظواهر شرع، از جمله اعمالی‌ست که انجام آن را باید از امام حسین(ع) سرمشق بگیریم.

به گزارش ایکنا از اصفهان، دفتر آیت‌الله‌العظمی مظاهری به‌مناسبت محرم‌الحرام ۱۴۴۷، به انتشار سلسله دروس اخلاق معظم‌له با عنوان «عاشورا؛ معلم اخلاق» اقدام کرده است که متن این دروس همراه صوت آن‌ها در سایت خبرگزاری ایکنا منتشر می‌شود.

«بسم اللّه الرحمن الرحیم

پیش از این گفتم که ما باید از صبر امام حسین(ع)، از ایثار و گذشت و فداکاری ایشان در کربلا سرمشق بگیریم؛ از اینکه حاضر شد همه‌چیز را برای دین فدا کند. گفتم که به شکر خدا، ما امام حسین(ع) را تا سر حد عشق دوست داریم؛ ولی این کافی نیست و انسان را بهشتی نمی‌کند. چیزی که انسان را بهشتی می‌کند، عمل اوست؛ بنابراین حضرت اباعبدالله(ع) فرمود: «شیعیان ما کسانی هستند که به ما عقیده دارند؛ کسانی که روش و منش آن‌ها، روش و منش ما باشد.»

بیشتر بخوانید:

از چهارده معصوم(ع) روایات متعددی بیان شده که نشان می‌دهد دین منحصر به عقیده نیست، بلکه مرکب عقیده، شعار و عمل است. اگر عمل نباشد، رستگاری هم نیست. خدا را شکر که عقیده را داریم و در چنین مجالسی که همان شعار است نیز شرکت می‌کنیم؛ ولی در عمل هم باید نظیر امام حسین(ع) عمل کنیم؛ حداقل یک هزارم شیوه او را در پیش گیریم. ایثار، گذشت، فداکاری و تقید به ظواهر شرع، از جمله اعمالی‌ست که انجام آن را باید از امام حسین(ع) سرمشق بگیریم.

قرآن می‌فرماید: «لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ.» اگر کسی بهشت می‌خواهد، رضایت خدا را می‌خواهد، باید از پیامبر اکرم(ص) سرمشق بگیرد. نگویید نمی‌شود مانند ایشان عمل کرد؛ اگر بخواهید، می‌شود. اگر بخواهیم، همان‌طور که در دل حسینی هستیم، از نظر عمل نیز حسینی می‌شویم، اگر نشده است، یعنی اینکه نخواسته‌ایم.

پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) فرمودند مسلمان واقعی کسی‌ست که کاسبی می‌کند، به اندازه خرج و مخارج خود سود خود را حساب می‌کند؛ ولی بیشتر از آن را به مبلغی که خرید کرده است، به مردم می‌فروشد. اگر چنین عمل نمی‌کنید، حداقل به اندازه انصاف سود خود را حساب کنید، نه اینکه چند برابر سود حساب کنید. بسیاری از مردم چنین می‌کنند و سپس به مصیبت‌هایی مبتلا می‌شوند، برای امام حسین(ع) مجالس عزاداری برگزار می‌کنند، به زیارت کربلا می‌روند؛ ولی مشکلاتشان حل نمی‌شود.

گران‌فروشی با سیره حسینی سازگار نیست

مکه‌رفتن بسیار خوب است، کربلارفتن از آن هم بهتر است، برگزاری جلسه عزاداری از دوتای قبلی نیز بهتر است؛ ولی گران‌فروشی در شیوه امام حسین(ع) نیست. درباره موضوع ازدواج می‌توان گفت که مردم در این امر فلج هستند. خانم دکتری به بنده گفت که دختری دارم، به دخترم گفته‌ام که می‌توانم جهیزیه خوبی به تو بدهم؛ ولی نظرت درباره اجرای قانون مساوات آقای مظاهری چیست؟ ۱۴ جهیزیه به فقرا و یکی هم به تو بدهیم.

علاوه بر آن، چند جهیزیه هم برای سادات دادند. در خصوص مهریه نیز گفتند که ۱۴ هزار سکه باشد. خانم دکتر گفته بود که مهریه حضرت زهرا(س) باشد که با حساب آن زمان، هشت سکه شده بود. این ازدواج بسیار شیرین بود و بزرگان زیادی نیز در مجلس شرکت کردند؛ ولی شام مراسم برنج‌ و خورشتی ساده بود. تهیه چند نوع غذا برای یک مراسم غلط، غلط و غلط است. این کارها به مرام امام حسین(ع) نمی‌خورد؛ در نتیجه دختران و پسران ازدواج نمی‌کنند و گناه آن به عهده کسانی‌ست که این سنت‌ها را برقرار کرده‌اند.

تجمل‌گرایی‌هایی که ما داریم، با مرام امام حسین(ع) هماهنگ نیست. قرآن در این خصوص، آیات ۴۱ تا ۴۶ سوره واقعه را بیان کرده است؛ کسانی که نامه عمل آنان به دست چپشان باشد، بسیار شوم هستند، زیر هرم و دود جهنم هستند، آنان تجمل‌گرایانی هستند که بر اثر آن گناهان زیادی مرتکب شدند. شما نمی‌توانید در قرآن جایی را بیابید که فقط به ایمان اشاره کرده باشد، هر جایی که ایمان باشد، عمل صالح نیز همراه آن است.

ایمان بدون عمل ممکن نیست. ما باید حسینی شویم، نگویید نمی‌شود، همیشه شده و امروز نیز می‌شود؛ البته که دشوار است. اگر صبر و استقامت امام حسین(ع) را نداشته باشیم، نمی‌توانیم از پس آن برآییم. ایشان به کربلا آمد، می‌توانست در مدینه ساکت بماند و اقدامی نکند تا برایش احترام بسیاری هم در نظر بگیرند و زندگی خوب و خوش و عالی‌ای داشته باشد؛ ولی می‌گوید: «أ لاَتَرَونَ أنَّ الحَقَّ لايُعمَلُ بهِ، و أنَّ الباطِلَ لايُتَناهى عَنهُ، لِيَرغَبِ المُؤمنُ في لِقاءِ اللّه مُحِقّا»؛ آیا نمی‌بینید که دین در مخاطره قرار دارد، مرگ برای من شربت است.

امام حسین(ع) کار خود را انجام داد. اگر شهادت ایشان و اسارت حضرت زینب(س) نبود، امروز تشیع هم نبود. ایشان در خانه ننشست تا نظاره‌گر باشد، بلکه تشیع را زنده کرد. ما قرار نیست چنین کاری انجام دهیم؛ ولی می‌خواهیم گناه و حق‌الناس در کارمان نباشد. حق‌الناس مشکل بزرگی در زندگی همه ماست. میرزا جواد تهرانی، بزرگی در مشهد بود که در جبهه نیز حضور یافت و سرمشقی برای بسیجیان شد.

یکی از شاگردانش تعریف می‌کرد که روزی ایشان وارد کلاس درس شد؛ ولی سپس برگشت و از کلاس خارج شد. پس از ۱۰ دقیقه به کلاس برگشت و درس خود را ارائه داد. بعد از کلاس، علت این کار را از ایشان جویا شدم. گفت وقتی وارد کلاس شدم، دیدم مورچه‌ای روی لباسم قرار دارد که از خانه آورده بودم، دیدم که حالا سرگردان می‌شود؛ پس به خانه رفتم و آن را در خانه انداختم و برگشتم. حالا منظور ما چنین کارهایی نیست؛ ولی مقصود این است که امروز نیز چنین انسان‌هایی در میان ما هستند.

حق‌الله و حق‌الناس را ضایع نکنیم

خانمی می‌گفت که در خانه مورچه داریم و همسرم اجازه نمی‌دهد دور خانه دوا بریزیم تا از بین بروند، می‌گوید که آن‌ها نیز موجوداتی هستند و چرا باید فدای زندگی ما بشوند، آن‌ها نیز مخلوقات خدا هستند و دلیلی ندارد که آسیبی بزنیم. ما باید خودمان را تغییر دهیم و دست از ضایع‌کردن حق‌الناس و حق‌الله برداریم. نمی‌شود که کسی در نماز تماسح داشته باشد.

روز به روز که به مسجد می‌روم، می‌بینم مردم با اتومبیل و موتور به سوی ناهار‌خوردن شتابان هستند، در حالی که این کار حرام است و قرآن گفته که در هنگام اذان، فقط باید به سوی نماز شتابان باشید، وگرنه اگر به‌ سوی ناهار و استراحت بروید، مسلمان نیستید؛ چنین منشی با ائمه(ع) هماهنگ نیست. امام حسین(ع) روز عاشورا نیز نماز اول وقت خواند و با خواندن این نماز به ما گفته که نماز اول وقت واجب است.

قرآن هیچ‌گاه نگفته که نماز بخوانید، بلکه به اقامه نماز اشاره کرده که بیانگر حضور مسلمانان در مساجد و اقامه آن به جماعت است. به وقت نماز، همه بازار باید تعطیل، خانه‌ها خلوت و مساجد پر باشد تا نماز اقامه شود؛ این کار را باید از امام حسین(ع) بیاموزیم. ظهر عاشورا که یک نفر به ایشان گفت وقت نماز شده است، تبسم کرد و فرمود: «امیدوارم خداوند تو را از جمله نمازگزاران به‌شمار آورد.» نگفت خداوند تو را از جمله شهدا به حساب آورد؛ بنابراین مشخص می‌شود که اگر خداوند کسی را از جمله نمازگزاران محسوب کند، از شهدا نیز بالاتر است.

پیرمردانی مانند حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه ایستادند و سپر امام حسین(ع) شدند؛ تیر مانند باران بر بدن آن‌ها بارید تا امام نماز خود را خواند. نماز ظهر و عصر و خوف خواندند. باید منش ما نیز چنین باشد. تقاضا دارم که در این دهه محرم از ایثار و فداکاری امام حسین(ع) سود بسیاری ببرید. ایشان سرمشق خوبی به ما داده است. این مجالس ارزش بسیاری دارد، این مجلس که تمام شود، برای هر کدام از ما حداقل یک حج و یک عمره محسوب شده است. این‌همه ثواب برای این است که ساخته شویم و مانند امام حسین(ع) ساخته شویم.