امام خمینی(ره) قائل به الوهیت حاکمان نبود

سیدمحمود حسینی، استاندار اسبق اصفهان، در گفت‌وگو با ایکنا از اصفهان، درباره جایگاه مردم در اندیشه امام خمینی(ره)، اظهار کرد: امام(ره) مردم را ولی‌نعمت خود و حاکمان و مسئولان می‌دانستند و همان حقوق متقابل بین مردم و حاکمان که حضرت علی(ع) قائل بودند، برای مردم قائل بوده و اصل را بر این گذاشتند که اولویت با مردم است، به همین دلیل در انتخابات میزان را رأی ملت می‌دانستند و این باور عقیدتی و اعتقادی ایشان بود.

وی افزود: امام(ره) برای انسان‌ها حق انتخاب قائل بوده و به الوهیت حاکمان اعتقادی نداشتند و معتقد بود حاکمان باید مورد سؤال و نقد از جانب مردم قرار بگیرند و نباید مطلق‌العنان باشند. این باور امام(ره) در قانون اساسی هم منعکس بود، حتی وقتی می‌خواستند پیش‌نویس قانون اساسی را در مجلس مؤسسان مطرح کنند، امام همان پیش‌نویسی را که مرحوم کاتوزیان و حبیبی قبل از انقلاب و در آستانه آن تهیه کرده بودند، تأیید کرده و خواستار رأی‌گیری درباره آن شده بودند. مرحوم مهندس بازرگان و سحابی به امام گفتند شما در پاریس قول دادید که مجلس مؤسسان تشکیل دهید و قانون اساسی در این مجلس تصویب شود. مرحوم آیت‌الله هاشمی با تشکیل مجلس مؤسسان موافق نبود و معتقد بود ممکن است افرادی انتخاب شوند که نتوانند قانون اساسی خوبی تهیه و تنظیم کنند و بهتر است همین قانون اساسی مورد تأیید امام به رأی گذاشته شود. قانون اساسی مذکور برای مردم حقوق زیادی قائل شده بود، اما متأسفانه به تصویب نرسید و بعداً مجلس خبرگان تشکیل و بعد از طی پروسه‌ای، قانون اساسی به رأی مردم گذاشته شد.

حسینی در خصوص میراث امام خمینی(ره) گفت: از جمله میراث امام، اصالتی بود که ایشان برای نظر و حق رأی مردم قائل بود و دیگر اینکه ایشان تلاش کرد بین تحصیل‌کردگان جدید و روشنفکران از یک طرف و روحانیون، متدینین و جریان سنتی از طرف دیگر، نوعی پیوند و آشتی برقرار کند. در شرایطی که در سال‌های دهه 50 با وجود حسینیه ارشاد و شخصیت‌هایی مانند دکتر شریعتی، قرائت جدیدی از اسلام مطرح شده بود، جمع قابل توجهی از روحانیون و حتی مراجع، حسینیه ارشاد و دکتر شریعتی را نفی کرده بودند، اما امام(ره) حاضر به نفی و حتی نقد دکتر شریعتی نشد و معتقد بود وی به دنبال خدمت به اسلام است.

وی در پایان گفت: ایشان در آبان 56 در سخنرانی به مناسبت هفتمین روز درگذشت فرزندشان بر پیوند میان روحانیون و روشنفکران تأکید کرد که به یادگار ماند و می‌توان از امام به عنوان بنیان‌گذار وحدت حوزه و دانشگاه نام برد، اما واقعیت این است که هیچ‌کدام از طرفین این موضوع به این اندیشه و تفکر عمل نکردند.