روزه؛ نیاز روح انسان / تفکر در خلقت برترین اعمال ماه رمضان است
مدیر گروه حقوق جامعة‌المصطفی(ص) العالمیه گفت: انجام اعمال عبادی مثل روزه نیاز انسان است، چون روح انسان به عالم ماده تعلق ندارد و باید ارتباطش با منشأ اصلی‌اش یعنی خداوند حفظ شود، وگرنه به پوچی و بیهودگی می‌رسد.
حجت‌الاسلام عبدالرسول قاسمی، مدیر گروه حقوق جامعة‌المصطفی(ص) العالمیه در گفت‌وگو با ایکنا از اصفهان، درباره فلسفه روزه‌داری در ماه مبارک رمضان، اظهار کرد: در اسلام، بخشی با عنوان عبادات وجود دارد، مثل نماز و روزه و حج که یکی از فلسفه‌های وجودی آنها، بندگی و عبودیتی است که مؤمنان باید نسبت به خالق خود و تلاش برای قرب به او نشان دهند. در زندگی روزمره، آنچه باعث نجات انسان از مشکلات و مایه امیدواری او می‌شود، قطعاً ایمان است و فلسفه عبادات یکی این است که ایمان را در وجود انسان تقویت می‌کند، بین او و زندگی دنیوی فاصله انداخته و او را به یاد خدا می‌اندازد. به‌تصریح قرآن، یاد خدا باعث آرامش قلب می‌شود و عبادات همان یاد خداست، ضمن اینکه اعمال عبادی را باید قربة الی الله انجام دهیم.
وی افزود: خداوند یک ماه در سال را قرار داده تا فارغ از زندگی روزمره و مشکلات آن، به عبادت بپردازیم تا آن قرب الهی حاصل شود. در ایام این ماه باید نگاه‌مان به خالق خودمان باشد و این در واقع نیاز ما است. انسان به عالم ماوراء نیاز دارد و اگر دائماً غرق در امور دنیایی باشد، روحش خسته می‌شود و در نهایت، به پوچی می‌رسد.
مدیر گروه حقوق جامعة‌المصطفی(ص) العالمیه با بیان اینکه فلسفه دیگر عبادتی مثل روزه، سلامتی جسم است، اضافه کرد: وقتی در ایامی از سال از میزان خوردنی‌ها و آشامیدنی‌ها کاسته و بعضی از کارهایی را که مجاز به انجامش بوده‌ایم ترک می‌کنیم، قطعاً برای صحت و سلامتی‌مان مفید است و در روایات نیز آمده که روزه بگیرید تا سالم بمانید. البته فلسفه اصلی و هدف نهایی عبادات از جمله روزه، تقرب الهی و تقوا و رستگاری است و صحت و سلامتی جسم فلسفه جانبی آن محسوب می‌شود.
حجت‌الاسلام قاسمی تصریح کرد: خداوند هیچ نیازی به اعمال عبادی ما ندارد و ما هر عبادتی انجام می‌دهیم، برای نیاز خودمان است. به هر حال، روح انسان به عالم ماده تعلق ندارد و از وجود خدا نشئت گرفته است. بنابراین، اگر کاملاً از خدا بریده شود، خسته می‌شود و در نهایت، به روزمرگی، پوچی و خودکشی می‌رسد. لذا، باید ارتباطش را با خدا حفظ کند تا به این سرنوشت دچار نشود. در واقع ما آفریده شده‌ایم تا مدتی در این دنیا زندگی کنیم، ولی حیات واقعی ما بعد از این دنیاست و باید با اعمال عبادی که در دنیا انجام می‌دهیم، اتصال خود را با عالم آخرت حفظ کنیم.
روزه، تلاش برای پیوند روح با منشأ اصلی آن است
وی بیان کرد: اصل عبادت از جمله روزه‌داری برای این است که یاد خدا در وجود ما حفظ شود و زنده بماند و طبق روایات متعدد، خداوند تمام اعمال ما در این ماه حتی خواب و استراحت را عبادت قرار داده است، ولی این اعمال قطعاً مراتب دارد و تلاوت قرآن، خواندن دعا، توسل و تفکر در خلقت، اعمالی است که بیشتر از همه یاد خدا را در دل‌های ما زنده نگه می‌دارد. طبق نقل شیخ صدوق که در مفاتیح نیز ذکر شده، یکی از مهم‌ترین اعمال شب‌های قدر، تفکر و تدبر در خلقت است که اگر در این یک ماه این کار را انجام دهیم، تمام زندگی آینده ما تضمین می‌شود، یعنی روح خود را به منشأ اصلی‌اش که خداوند است، هرچه بیشتر متصل می‌کنیم. اگر اعمال خاص این ماه را با توجه و تفکر انجام دهیم، قطعاً تأثیر بیشتری خواهد داشت.
مدیر گروه حقوق جامعة‌المصطفی(ص) العالمیه ادامه داد: در نگاه اول این‌طور به‌نظر می‌رسد که عبادات بیشتر جنبه فردی دارد، ولی در واقع در کنار همه عبادت‌ها مسائل اجتماعی لحاظ شده است، مثل اینکه به نماز جماعت توصیه شده، یا حج اجتماع بزرگی از مسلمانان است. در روزه‌داری نیز توجه به فقرا و محرومان بسیار مورد تأکید قرار گرفته و امیرالمؤمنین(ع) شخصاً بسته‌های غذا تهیه می‌کرد و در شب‌های ماه مبارک رمضان به خانه فقرا می‌برد. اینکه در ایامی از سال گرسنگی را تحمل کنیم، طبیعتاً به یاد کسانی می‌افتیم که شاید در تمام طول سال مجبور به تحمل گرسنگی هستند. علاوه بر این، اجتماعاتی که در ماه رمضان شکل می‌گیرد، مثل نماز جماعت و مراسم شب‌های قدر باعث همدلی مؤمنان نسبت به یکدیگر می‌شود. وقتی در ماه رمضان به دادگاه‌ها و زندان‌ها مراجعه می‌کنیم، می‌بینیم که میزان کارهای خلاف و جرم و جنایت بسیار کاهش پیدا می‌کند و این نشان از آثار و فواید اجتماعی روزه دارد که می‌تواند به تمام ایام سال تسری پیدا کند. بنابراین، هر چقدر ایمان افراد تقویت شود، زندگی اجتماعی سالم‌تری نیز خواهند داشت.
وی اظهار کرد: گرایش به مادیات، بلیه‌ای است که کل جامعه جهانی را گرفتار خود ساخته، ولی با این حال معتقدم که در جامعه ما توجه به امور معنوی کمرنگ نشده است و هنوز بسیاری از مردم به این امور توجه دارند، چون معنویات نیاز انسان است و چیزی نیست که بخواهیم با زور و اجبار خودمان را با آن تطبیق دهیم. ممکن است تحت شرایطی مثل شیوع کرونا، این سؤال برای مردم پیش بیاید که آیا ممکن است با توجه به روزه‌داری و ممنوعیت آشامیدن با مشکل مواجه شوند، که البته این سؤال‌ها طبیعی است، چون افراد جان خود را دوست دارند و در اسلام نیز قرار نیست جان افراد با روزه‌داری به خطر بیفتد؛ یا در سال‌های قبل به‌دلیل همزمانی ماه رمضان با برگزاری کنکور سراسری نگران تأثیر روزه‌داری بر عملکرد خود در کنکور باشند که در این خصوص دست‌اندرکاران امر می‌توانستند تدبیر دیگری بیندیشند. البته قشرهایی در جامعه هستند که هیچ وقت به این امور روی خوش نشان نداده‌اند و آسیبش متوجه خود آنهاست، ولی در مجموع جامعه ما متدین است و اگر در مسیر دینداری خود با مشکل و مانعی مواجه شود، برای آن به‌دنبال راه‌حل می‌شود، نه اینکه کاملاً آن را کنار بگذارد. البته معتقدم شکل دینداری در جامعه ما نسبت به قبل متفاوت شده است، ولی معتقد به کمرنگ شدن آن در جامعه نیستم.
انتهای پیام
