عبدالله اسفندیاری، تهیهکننده و فیلمنامهنویس سینما در گفتوگو با ایکنا درباره کارکرد جشنوارههای خارجی برای سینمای ایران گفت: اگر ارزیابی اجمالی پیرامون جشنوارههای خارجی داشته باشیم متوجه خواهیم شد نگاه به این موضوع معمولا دو شکل دارد. عدهای این شکل از سینما را صرفاً هنری میدانند و معیارشان تنها سینماست اما در مقابل بخشی دیگر معتقدند جشنوارههای سینمایی به ویژه آنهایی که در خارج از کشور برگزار میشود تماماً سیاستزده هستند. من نگاه مطلق به هر یک از دو نظر را صحیح نمیدانم چون نه میتوان گفت که جشنوارههای خارجی صرفاً هنری هستند نه به آنها میتوان برچسب سیاسی بودن مطلق را زد.
وی افزود: در هر جشنوارهای سعی میشود برخی نکات به صورت برجستهتر بیان شود. این اتفاق در داخل کشورمان نیز رخ میدهد و در رویدادهای سینمایی و هنری تلاش میشود معنا و مفهوم مورد نظر در اولویت قرار گیرد، حتی بیراه نیست اگر ادعا کنیم در ایران بیش از هر جای دیگر موضوعات سیاسی مدنظر قرار میگیرد. مثلا ممکن است در جشنوارههای ایرانی به برخی آثار که در آنها موضوعات ضد آمریکایی مطرح میشود جایزه داده شود درحالیکه شاید آن کار معیارهای لازم را برای آن جایزه نداشته باشد و آثار بهتر از آنهم وجود داشته باشد.
اسفندیاری زیر سوال بردن برخی جایزهها را درست ندانست و بیان کرد: برخی مواقع برخوردهایی که ما با آثاری که جایزه میگیرند داریم دور از منطق است. یعنی میگوییم فیلم مورد نظر هیچ ارزش سینمایی ندارد و تنها بر پایه غرضورزی عنوانی به دست آورده است! من با این نگاه مخالفم چون در نهایت یک فیلم باید یکسری داشتههای هنری و سینمایی داشته باشد تا به او جایزه داد.
وی در پاسخ به این سوال که آیا ایرانهراسی را در رویکرد جشنوارههای خارجی مشاهده میکند؟ اعلام کرد: همانگونه که در ابتدای سخنانم گفتم حتماً چنین مسئلهای وجود دارد، چون آنها تلاش میکنند از هر موقعیتی استفاده کنند تا بتوانند تبلیغی علیه ایران داشته باشند. البته نگاه آنها به ایران و اسلام بیشتر معطوف به جمهوری اسلامی است زیرا میبینند این ایران اسلامی است که برای منافع آنها خطر ایجاد کرده وگرنه آنها با کشورهای مسلمانی که در جهت منافع آنها حرکت میکنند، مشکلی ندارند.
مدیر سابق گروه فیلم و سریال و تئاتر شبکه اول سیما پیرامون نحوه برخورد با آثاری که در پی ایرانهراسی هستند، چنین توضیح داد: اگر با هر فیلمی در حد و مقدار خودش عمل کنیم نتیجه بهتر خواهد بود. برای مثال وقتی فیلمی چون «عنکبوت مقدس» را بیش از حد رسانهای میکنیم در حقیقت برای آن تبلیغ کردهایم زیرا به بیشتر دیده شدن فیلم کمک کردهایم. باید گذاشت ابتدا فیلم دیده شود سپس پیرامون آن نقدهای حرفهای و دقیق داشت. آنگونه که من شنیدهام تهیهکننده فیلم از اتفاقاتی که برای این فیلم در ایران رخ میدهد بسیار خوشحال و راضی است، زیرا منجر به بیشتر دیده شدن کارش میشود!
مسئول سابق حوزه معناگرا در بنیاد سینمایی فارابی ادامه داد: این اتفاق که در زمان حال رخ داده نوعی خدمت به فیلم است زیرا به جای اینکه مقامات سیاسی پیرامون چنین کاری اظهار نظر داشته باشند باید مواجه با این قبیل تولیدات را به منتقدان بسپارند تا ناخودآگاه در جهتی حرکت نکنیم که موجب تبلیغ آن فیلم شویم. مشکل اصلی هنر و فرهنگ این سرزمین متاسفانه سیاستزدگی آن است. موضوعی که در بیشتر مواقع نتایج آن بر خلاف مصالح کشورمان بوده است. این اتفاق متاسفانه در دیگر بخشها از جمله ورزش هم مشاهده میشود.
وی ادامه داد: سیاستزدگی ما حتی به تولیدات داخلی هم تعمیم پیدا کرده است. برای مثال اخیر نقدی از از یکی از سینماگران پیرامون فیلم «آبادانیها» دیدم که به هیچ وجه درست نبود. در آن یاداشت فیلم را نوعی فاشیسم توصیف کرده بود درحالیکه این اثری، فیلمی برگرفته از «دزد دوچرخه» ساخته دسیکا است. من نگاههای چنین عصبانی و سیاستزده را نشان از خامی میدانم. توصیه من به همه این است که مطابق توصیه حضرت امیر (ع) عمل کنند. امیرالمومنین (ع) میفرمایند؛ مطابق عدل عمل کنید. عدل به معنای آنکه هر امری در جای خود مورد ارزیابی قرار گیرد. مصداق این امر این است که همه بخشهای جامعه را از دیدگاه سیاسی مورد ارزیابی قرار ندهیم.
فیلمنامهنویس «خانه ای مثل شهر» در انتها این نظر را که حضور در جشنوارههای خارجی ارزشی ندارد را صحیح ندانست و بیان کرد: حضور در جشنوارههای خارجی در حقیقت امکان حضور در دنیاست. درضمن اگر میخواهیم حرفی را در دنیا بزنیم باید از طریق شرکتمان در این رویدادها به خواستهمان برسیم. مطلب بعد اینکه من تفكر افرادی را که بخواهند منکر کارکرد حضور بینالمللی سینمای ایران در مجامع جهانی شوند را کوتهفکری میدانم.
انتهای پیام