لعن دشمنان اهل بیت(ع)؛ آری یا خیر
یک استاد حوزه و دانشگاه گفت: لعن دشمنان اهل بیت(ع) نهی نشده و آنچه مورد مخالفت علماست، مجالس خلاف شرع و سب و فحاشی است که هم حرمت دینی دارد و هم جان شیعه را به خطر می‌اندازد.
در سال‌های اخیر، موضوع «مجالس لعن» و به‌ویژه برگزاری مراسم موسوم به «عیدالزهرا(س)» بارها در فضای عمومی و رسانه‌ای محل بحث و گفت‌وگو بوده است. برخی آن را نشانه‌ای از تولی و تبری می‌دانند و عده‌ای دیگر بر پیامدهای اجتماعی و سیاسی آن انگشت می‌گذارند. در این میان، سخنان رهبر معظم انقلاب مبنی بر پرهیز از چنین مجالسی، پرسش‌های تازه‌ای درباره حدود و ثغور لعن، مرز آن با سب و دشنام و نیز فلسفه تاریخی و فقهی این توصیه‌ها پیش روی علاقه‌مندان قرار داده است. به‌مناسبت هفته وحدت، خبرنگار ایکنا از اصفهان برای واکاوی این پرسش‌ها و روشن‌شدن ابعاد فقهی و اخلاقی ماجرا، با حجت‌الاسلام مهدی اژه‌ای، استاد حوزه و دانشگاه به گفت‌وگو نشسته است.
ایکنا ـ اخیراً برخی مخاطبان می‌پرسند فرمایش رهبر معظم انقلاب مبنی بر اینکه «جلسات لعن نداشته باشید»، شامل جلسات خصوصی و خانوادگی هم می‌شود؟ آیا این توصیه از باب تقیه است یا اساساً ناظر بر نفی کلی چنین جلساتی در این دوره است؟
اجازه بدهید ابتدا عرض کنم که لعن دشمنان انبیا و اولیا مکرراً در قرآن آمده، در خطبه غدیریه رسول اکرم(ص) و زیارات مأثوره از ائمه هدی(ع) نیز ذکر شده و به‌ویژه در زیارت عاشورا، لعن غاصبان و قاتلان ائمه معصومین(ع) آمده است؛ البته کسانی هم که به قرآن عمل نمی‌کنند، لعن شده‌اند: «رُبَّ تالِ القرآنِ و القرآنُ يَلعَنُهُ؛ اى بسا قرآن‌خوانى كه قرآن لعنتش مى‌كند.» اما آنچه نهی شده، «سَبّ» است؛ یعنی دشنام دادن. امام علی(ع) به کسانی که به معاویه فحش می‌دادند، فرمود: «نمی‌پسندم دوستانم اهل فحش و ناسزاگویی باشند.» ما منطق داریم؛ یعنی باید استدلال کنید.
ایکنا ـ معمولاً مجالس موسوم به «عیدالزهرا» نمونه‌ای از جلسات لعن شناخته می‌شوند. نگاه شما به این مجالس چیست؟
اساس مجالسی که با عنوان عیدالزهرا(س) برگزار می‌شده، بر رفتار و گفتار وقیح و بعضاً خلاف اخلاق دینی مبتنی بوده تا جایی که جمله جعلی «رفع قلم» را ساخته‌اند که خود گویای آن است که در این مجالس خلاف شرع رخ می‌دهد. فتوای منحرفان این بوده که این گفتار و رفتار اشکال ندارد، در حالی که این خود اعتراف به گناه‌بودن است. «رفع القلم» از مسیحیان است که میان مسلمانان رخنه داده شده و قطعاً مورد نهی معصومین(ع) قرار می‌گیرد. در زمان ائمه(ع) چنین جشنی وجود نداشته است.
زیارت عاشورا که دربردارنده لعن است، از سوی هیچ عالم و فقیهی نهی نشده و حتی در جمهوری اسلامی از صدا‌وسیما پخش می‌شود؛ بنابراین این‌گونه نیست که رهبر معظم انقلاب لعن را نهی کرده باشد؛ نهی ایشان از مجالس خلاف شرع است. در خصوص عیدالزهرا نیز علاوه بر خلاف شرع بودن آن، تکیه بر حدیث جعلی، سبب شده که همه فقهای عظام این مراسم را جایز ندانند.
نکته دوم آن است که این‌گونه مجالس موجب تحریک جمعیت زیادی از مسلمانان علیه شیعه شده و می‌شود و دستور «شیعه‌کشی» صادر شده و می‌شود. این خلاف دستور وحدت و پرهیز از تفرقه طبق آیه قرآن، «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا» است.
برای نمونه، داستان «ریگی»، شیعه‌کش معروف را مطالعه کنید. سخنرانی یکی از خطبای مشهور اصفهان در سب افراد مورد علاقه اهل سنت برای او ملاک عمل بوده و او افراد تحت امرش را به سربریدن و قتل شیعیان تحریک می‌کرده است. فلسفه توصیه همه فقهای عظام، علمای ربانی شیعه، امام راحل و رهبر عظیم‌الشأن انقلاب اسلامی همین نکته‌هاست.
ایکنا ـ به نظر می‌رسد بحث تاریخی زمان کشته‌شدن خلیفه دوم و تقارن آن با بعضی مراسم نیز در این زمینه محل توجه است. نظر شما در این خصوص چیست؟
از نظر تاریخی، کشته‌شدن خلیفه دوم طبق بعضی از متون تاریخی در ماه ذی‌حجه بوده؛ سؤال این است که چه دست مرموزی در کار بوده که باید در زمانی که امام عصر روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفدا در حال عزاداری هستند، چنین اعمالی انجام شود؟
نتیجه آن است که سلام بر انبیا، اولیا، شهدا و علمای ربانی و لعن به دشمنان اسلام و ائمه هدی(ع) هم دستور روز است؛ اما حفظ موازین شرعی، مصالح مسلمانان و خون شیعه مظلوم نیز از اوجب واجبات است.
در پایان باید عرض کنم که نظر همه علمای عظام این است که از باب تقیه، اجماع علما بر رعایت این مسئله وجود دارد و هرگونه خلاف شرع تحت هر عنوانی مورد نهی ایشان است.
زهراسادات محمدی
انتهای پیام
