در دعای روز چهارم ماه مبارک رمضان آمده است:
بِسمِ ِاللّهِ الرَّحمنِ الرِّحیم
اللّهمَّ قَوِّنی فیهِ عَلى إِقامَةِ أَمْرِكَ
وَاَذِقْنی فیهِ حَلاوَةَ ذِكْرِكَ
وأَوْزِعْنی فیهِ لِأَداءِ شُكْرِكَ بِكَرَمِكَ
وَاحْفَظنی فیهِ بِحِفظِكَ وَ سِتْرِكَ
یـا أَبْصَرَ النّاظِرین.
خدایا! نیرومندم نما در این روز به بر پا داشتن فرمانت
و به من بچشان در آن شیرینى یادت
و مهیا كن مرا در این روز براى انجام سپاسگزاریات، به كـرم خودت
و نگهدار مرا به نگاهداریات و پردهپوشى خودت
اى بیناترین بینایان
اقامه امر، شیرینی یاد او را به دنبال میآورد؛ چیزی که در ذکرهای متداول ما خبری از آن نیست. تنها اورادی بر زبانمان میچرخند و هیچ بار معنایی و احساسی به دنبالشان نمیآید و لامحاله هیچ تأثیری هم ندارند، اما آنگاه که امر او را با ذهنی هشیار و دور از سفاهت و فریفته ظواهر شناختیم؛ امری که مهمترین وظیفه ما در هر لحظه و برای خداست و اقدام به برپاداشتن آن کردیم، خود را در مسیری قرار دادهایم که او برای رشد ما و جهت دادنمان بهسوی خویش تعیین کرده است. این است که لحظه به لحظه به او نزدیکتر میشویم و این یعنی حلاوت و شیرینی نزدیکی به او و یادی که در بند کلام نیست. حلاوتی که جبراً و به حکم سپاسگویی انسان در مقابل زیباییها و کرامتها، ما را به تشکر و سپاس او میخواند و در این پهنه گسترده، بدون مدد او و بدون اینکه کرم و بخشش او دستگیر ما باشد قطعاً راه به جایی نخواهیم برد.
با این اقامه امر، ما در موضع و جایگاهی جدید خواهیم ایستاد. موضعی که چهبسا در تعارض با کسانی یا گروههایی قرار گیرد و یا در شرایط تازه و ناآزمودهای از طبیعت و یا سایر نیروهای هستی باشد. این است که نیازمند حفاظ و امنیتی خواهیم شد تا ما را حفظ کند و او حفاظ ما است. خطا و لغزش نیز طبیعت حرکت است و طبیعی آنان که به راه افتادهاند. پس ستر و پوشانندگی او را نیز میطلبیم و او بیناترین بینایان است که هم راه را میبیند، هم ما را هم ضعفها و لغزشها و هم درگیرها و سنگهای راه را و این بلندترین فرازِ اطمینانبخش و اعتمادآفرین و توکلساز است.
یادداشت از زندهیاد داریوش اسماعیلی
انتهای پیام